Belletje trekken voor Jezus
Dinsdag 05 April 2011 in categorie Religie
Er stond een mevrouw in de hal van ons flatgebouw. Ik schatte haar iets voorbij de pensioengerechtigde leeftijd.
Zij was keurig gekleed. Ik groette haar op weg naar buiten.
Behulpzaam vroeg ik of zij iemand zocht, want zij staarde naar de naambordjes naast de belknopjes.
Bij ons zijn dat er enige tientallen.
Maar nee, degene die zij zocht had zij al gevonden zag ik ineens, want in haar hand hield zij oranje flyers met de naam Jezus in koeienletters erop.
Misschien is het oneerbiedig als ik de term koeienletters gebruik om de typografie van het woord Jezus te beschrijven, maar dat hoor ik dan te zijner tijd wel.
De dame wilde mij onmiddellijk gaan vertellen over Jezus.
Ik zag het aan haar pupillen, die zich verkleinden als bij een kat die naar de kanarie kijkt.
Maar voordat de kat kon springen zei ik triomfantelijk: "Wij zijn joods, dus wij hebben daar héél andere opvattingen over!"
Wij joden hebben helemaal niks met Jezus.
Ik ben natuurlijk helemaal niet joods, maar mijn vrouw wel.
Aangezien wij in gemeenschap van goederen zijn getrouwd, mag ik haar achtergrond wel even lenen.
Zeker bij dit soort gelegenheden.
Het scheelt immers een hoop tijd.
De dame bond onmiddellijk in, want een uitverkoren volk bekeren is nu eenmaal onbegonnen werk.
Terwijl ik wegliep keek ik nog eventjes om. Ik zag haar alweer ergens aanbellen om in de intercom te kunnen kwetteren dat ze een mooie boodschap voor de mensen had.
Ze weet niet wat ze aanricht.
Bij ons in de flat wonen tamelijk veel senioren.
Dat krijg je met die alsmaar slechtere zorginstellingen.
De senioren blijven dan het liefst tot ver na hun negentigste zelfstandig wonen, al kunnen ze op laatst niet anders dan kruipend naar de wc.
Wanneer er dus wordt aangebeld, kan dat alleen maar de thuiszorg zijn, de dokter, de apotheek, de Wehkamp of hun verloren gewaande zoon uit Canada.
Zij komen moeizaam uit hun leunstoel, waggelen met hun rollator door de zeven meter lange gang, nemen tien minuten later met trillende handen de hoorn van de intercom en vragen: "Wie is daar?"
En dan horen zij tot hun frustratie een stem met koeienletters getuigen van Jezus.
De senioren in onze flat kunnen met geen mogelijkheid onder die zendelingen uit, want ze zijn geen van allen joods. Wij joden weten nu eenmaal altijd van elkaar of we joods zijn.
Uit beleefdheid staan de senioren bij de intercom nog minstens een half uur hun incontinentieluier vol te plassen.
Daar staan die zendelingen niet bij stil.
Intussen was ik naar de Mediamarkt gegaan in Amsterdam Noord.
Daarna at ik bij de Hema op mijn gemak een broodje gezond.
U kunt dit allemaal nazien aan de hand van mijn Mijn Foursquare checkins.
Dat u niet denkt dat ik dit verhaal uit mijn duim zuig.
Pas enkele uren later was ik terug.
Tot mijn verbazing was de mevrouw van daarstraks nog steeds aan het belletje trekken.
"Staat u hier nou nog steeds?" vroeg ik onthutst.
Nee, ze stond er wéér, verklaarde ze.
"Ja, het is belangrijk hè..." voegde ze daar aan toe.
Ik denk dat daar in onze flat verschillend over wordt gedacht, maar dat zei ik niet.
Het stomste wat je namelijk kunt doen is dat te gaan zeggen.
Want dan heb je alsnog een discussie.
Ik snap trouwens nooit waarom we die discussie niet in de hemel kunnen voeren in plaats van hier op aarde.
Dáár hebben we straks alle tijd!
| Tweet |
