Over mokkels en medicijnen
Dinsdag 21 September 2010 in categorie Lijf en ledematen, Persoonlijke notities, Ergernis, Woede of Frustratie
Al eerder heb ik Nederland ingelicht over mijn aanzienlijk te hoge cholesterol.
Ik kan nu triomfantelijk melden dat het niveau spectaculair gedaald is.
Zelfs dermate spectaculair dat ik nu bijna geen cholesterolniveau meer over heb.
Vandaag was ik weer bij de zogeheten lipidenpoli. Dat is de speciale polikliniek ter bestrijding van de overtollige vetten in ons bloed. Om de drie maanden mag ik daar even buurten bij een steevast lieftallige interniste in opleiding.
Ze leren blijkbaar snel, want het is elke keer weer een andere mevrouw.
Ja, inderdaad, dat viel mij dus ook op: altijd een vrouw.
Behalve op kennis en vaardigheden zijn de dames duidelijk geselecteerd op -laat ik zeggen- een uiterst representatief voorkomen. Platvloers samengevat: blonde stoten of anderzins lekkere mokkels.
U merkt, ik dwaal direct af.
De internistendame van dienst vond dat de dosis van mijn medicijnen wel gehalveerd kon worden.
Ik stemde daar van harte mee in, want ik wil uiteraard voorkomen dat ik straks een negatieve cholesterolwaarde heb. In plaats van pilletjes van 40 miligram kreeg ik nu pilletjes van 20 miligram.
Zij schreef een receptje voor een voorraad nieuwe medicijnen, goed voor drie maanden cholesterol verlagen.
Hierdoor speelt het volgende bedrijf van dit verhaaltje zich af bij de apotheek.
Bij de apotheek
Na een kwartier wachten kwam het apotheekmeisje in opleiding aanzetten met een lullig doosje.
Geen officieel doosje, maar zo'n gammel eigen doosje van De Kringapotheek.
Daarin zaten 10 pilletjes.
Ze had er ook een herhalingsrecept voor de rest van de voorraad bij gedaan.
Want ik slikte dit medicijn voor het eerst, legde zij uit.
Nee, ik slikte dit medicijn al het hele jaar, wierp ik tegen.
Alleen de dosis was veranderd.
Ik wilde dus gewoon de hele mik mee.
Maar dat ging zomaar niet.
Stel je voor.
Eerst tien pilletjes en dan terugkomen, hield zij vol.
Want als ik er niet goed op reageerde en ik zou de hele voorraad meegekregen hebben, zou dat zonde en geldverspilling zijn.
Wanneer het zou gaan om een ander medicijn zou ik hier heel begrijpend op gereageerd hebben.
Ik wilde immers mijn verzekeraar niet het geringste excuus geven om de premie te kunnen verhogen.
Niet dat ze bij de Ohra zo'n excuus nodig hebben, maar toch.
Ik kreeg hem zitten.
U kent dat gevoel. Hoe welopgevoed je ook bent, je schuwt dan geen enkele beledigende of kleinerende gedachte.
Dusss..., irritant apotheekmeisje-in-opleiding-dat-ook-nog-niet-eens-een-lekker-mokkel-is: het is hetzelfde medicijn dat ik al het hele jaar slik! Hetzellufde-hetzellufde-het-zel-luf-de!
En als ik er niet goed op reageer, apotheekmeisje-in-opleiding-met-vlekjes-in-haar-nek-en-weggepoederde-puistjes-op-haar-kin, dan hoef ik alleen maar twee pilletjes te gaan slikken in plaats van één. En dan is alles weer precies hetzelfde als voorheen! Hetzellufde-hetzellufde-het-zel-luf-de!
Ik vond dit heel snugger bedacht van mezelf.
En nog wel ter plekke. Want u weet hoe dat gaat, meestal denk je er pas achteraf aan.
Toch moest dit argument het afleggen tegen de bureaucratie: het mag niet van de verzekering.
Ja, dan houdt alles op natuurlijk. Want de arts kan nog zo'n lekker ding zijn, uiteindelijk bepaalt niet zij mijn merk en hoeveelheid pilletjes, maar de verzekering.
Met als gevolg dat een apotheek meestal voor vier verschillende verzekeringsmaatschappijen vier verschillende merken van hetzelfde medicijn op voorraad heeft.
Om de kosten van de gezondheidszorg te drukken. Of zoiets.
Ik heb mij dermate inwendig opgewonden dat ik bijkans meteen langs de huisarts kon voor een forse dosis kalmerende middelen en bloeddrukverlagers. Alleen het vooruitzicht dat ik dan nogmaals geconfronteerd zou worden met de beperkingen die de verzekeringsmacht ons oplegt, weerhield mij.
 |
- Ik word een ouwe lul - deel 1
- Ik word een ouwe lul - deel 2
| Tweet |
