Het meisje in het midden
Dinsdag 14 September 2010 in categorie Persoonlijke notities, Beeld en Geluid
In het midden van de foto staat een mooi meisje.
Waarschijnlijk is zij mijn overgrootmoeder.
Over de schoonheid van de andere twee vel ik geen oordeel.
Ik wil geen bonje in de familie.
Klik voor vergroting
Overigens kan ik er helemaal niet zeker van zijn dat het meisje inderdaad mijn overgrootmoeder is.
Want ook vroeger waren ze al zo suf om meestal niets op de achterkant van een foto te schrijven.
Voor latere generaties is het dan maar gissen en speculeren wie erop staat.
Waanzinnig irritant gewoon.
Mocht u zelf nog drieduizend ouderwetse kiekjes van het gezin hebben liggen, dat weet u wat u nu te doen staat.
Het is anders uw eigen schuld wanneer u straks in de vergetelheid raakt.
Geduld voor het verleden lijkt steeds schaarser te worden.
Nu heeft u naar alle waarschijnlijkheid geen enkele boodschap aan mijn overgrootmoeder, maar toch is het aardig om te zien wat men uit zo'n oude foto nog kan afleiden.
De foto stamt bijna zeker uit de negentiende eeuw.
Ik schat 1880 of daaromtrent.
Het maken ervan was toen nog een grote gebeurtenis, die omstandig in scène werd gezet.
De jonge vrouw in het midden is een expert op het gebied van haken, dat zie je zo. Ze pronkt met een van haar werkstukken om haar schouders. In haar handen houdt zij een haaknaald.
Ook is te zien dat de foto buiten is gemaakt, want we kijken van buiten tegen de ramen.
("Doe de gordijnen maar dicht, want ik heb nog geen stof afgenomen...")
Waarschijnlijk hebben ze de keukentafel voor de gelegenheid naar het binnenplaatsje gesjouwd.
Daar is het licht beter.
Het beste servies is op tafel gezet.
Aandoenlijk is hoe mijn (vermoedelijke) betovergrootmoeder duidelijk instructie heeft gekregen om de thee in te schenken tijdens het fotograferen. Je ziet het straaltje.
"Dóór blijven schenken, mevrouw! Dóór blijven schenken!"
"Ja-maar-ja-maar, het kopje stroomt al zowat over!"
Mijn (vermoedelijke) betovergrootvader is eveneens streng geregisseerd en in de houding gezet.
Strak in het zondagse pak, pijp in de linker mondhoek, krant in de hand en zó blijven zitten.
Naar het vogeltje kijken totdat ik zeg dat het achter de rug is, meneer!
Hij gromt tussen zijn samengeklemde tanden door dat hij nergens een vogel ziet, maar schikt zich in de situatie.
Geen lachje kan eraf, dit is een serieuze aangelegenheid.
Van mijn overgrootmoeder is bekend dat zij op latere leeftijd een naai-atelier bezat. Daarom denk ik ook dat het handwerkende meisje mijn overgrootmoeder is. Bovendien lijkt zij op een latere foto die ik van haar heb.
Ik moet trouwens toch eens in de familie rondvragen naar die mooie zilveren theepot.
"Waar is die eigenlijk gebleven? Hebben jullie die?"
Achteraf misschien maar goed dat er niets op de achterkant van deze foto is geschreven.
Dat is beter voor het prikkelen van de fantasie.
| Tweet |
