De verloren onschuld van de Dutch Bloggies
Zondag 06 December 2009 in categorie Elders gepubliceerd
Toegegeven, we waren al wat chagrijnig toen we Den Haag binnen reden. Die stad is nu eenmaal een dusdanige planologische puinhoop, dat zelfs een TomTom er niet meer uit wijs kan worden. Hiermee wil ik de Hagenaars niet beledigen -beste mensen over het algemeen-, maar het is ronduit zielig om daar te moeten wonen.
Door diverse wegafsluitingen geraakten we in een eindeloze lus en na 33 rondjes besloten we de auto maar gewoon op de cruisecontrol te zetten en zelf uit te stappen.
Nog geen minuut later liepen wij al horden zoekenden tegen het lijf die eveneens op weg waren naar de Dutch Bloggies. Dankzij Google Maps op allerlei telefoons wisten wij uiteindelijk Het Paard van Troje te bereiken, waar de uitreiking zou plaatsvinden.
U begrijpt, dergelijke hindernissen en tegenslagen zijn niet bevorderlijk voor de objectieve onbevangenheid waarmee ik zo'n avond normaal gesproken begin.
Toen ik binnenkwam dacht ik meteen: dit is niet mijn favoriete opstelling. Een nogal bekrompen zaaltje met rijen stoelen. Dat is fijn om te zitten, maar je kunt geen mensen ontmoeten.
Via mijn telefoon Twitterde ik mijn ongenoegen.
Dat is dan wel weer fijn, dat je meteen mobiel kunt afreageren wat je dwars zit.
Ik ging boven op de gaanderij zitten. Daar had ik nog het beste overzicht. Van daaruit zag ik een eindeloze rij genomineerden en winnaars de revue passeren.
Wél heel leuk was dat de jury opende met het lulligste prijsje van de avond, een microbloggie voor Nico Dijkshoorn. Geintje. Maar ze kregen hem lekker op de kast en hij twitterde prompt dat ze die prijs in z'n reet konden steken of zoiets. Afijn, het gebruikelijke dijkshoornvocabulaire. Dat kwam goed uit, want de prijs was een door Luna gepunnikt aarsplugje met veiligheidsspeld, heel schattig afgezet met venijnige glittertjes.
Dijkshoorn klinkt en kijkt sowieso altijd al alsof hij helemaal vanonder uit z'n anus praat, dus zijn geneuzel in DWDD kan dankzij deze prijs alleen nog maar aan scherpte winnen!
Maar goed, ik kreeg dus meteen alweer de aanvechting om rechtsomkeert te maken. De morsige Dijksdichter, de man met de altijd hangende onderhazenlip, is voor mij het ultieme zapmoment.
Ik wilde naar huis.
Net toen ik mijn humeur weer wat had weten op te trekken aan de welverdiende Bloggie voor puberblogger Rutger de Quay (sta toch eens wat minder nichterig, Rutger!), verscheen de Haagse wethouder Frits Huffnagel ten tonele. Het optreden van deze quasi-lolbroek is toch altijd weer een dieptepunt. Een soort Nico dus eigenlijk, maar dan uit de politiek. Niet voor niets is deze man destijds in de hoofdstad afgedankt, wij Amsterdammers trokken die man gewoon niet meer. Ik wilde naar huis.
Het jonge weblog van NRC Next viel twee keer in de prijzen. Het kreeg een bloggie voor Beste Nieuws- en Opinie weblog en voor het Beste Weblog van 2009.
Heel listig van die jury. Door het weblog van een bekende krant te laten winnen, bereik je dat de Dutch Bloggies zélf eindelijk serieus genomen moeten worden. Daar kan niemand meer omheen. De status van de NRC straalt op je af.
Tegelijk geef je een duidelijk signaal af naar de individuele onbetaalde blogger: doe voortaan geen moeite.
Heel goed. Al dat amateuristische gestuntel aan de keukentafel moet nu maar eens afgelopen zijn. Er zijn al veel teveel blogs.
Tot slot nog een woord van dank en hulde aan de organisatoren van de Dutch Bloggies. Anders is het zo zielig voor Ton. Want als er één iemand is die een Dutch Bloggie heeft verdiend wegens jarenlange trouwe blogdienst op Zijperspace is hij het wel.
Maar ja, hij doet het allemaal gratis, hè. Niet corporate of marketing genoeg. Teveel de charme van de eenvoud...
Kan niet meer tegenwoordig.
Geschreven voor weblogmagazine about:blank
| Tweet |
