De wereld vergaat, maar je kunt het ook overdrijven
Dinsdag 15 December 2009 in categorie Opinie
Vroeger had je mannen die op zeepkisten in het park stonden.
Ze riepen dat de wereld zou vergaan.
Het lijkt erop dat ze gelijk gaan krijgen.
Hun verhaal wordt inmiddels bevestigd door de media.
Alleen over de precieze datum is men het nog niet eens.
Momenteel is er in Kopenhagen een gigantische zeepkistenbijeenkomst aan de gang.
De hoeveelheid informatie die over ons wordt uitgestort grenst aan het hysterische.
Het waarheidsgehalte daarvan valt voor ons nauwelijks te beoordelen.
Voor alle zekerheid moeten we er maar in geloven, dat is het beste voor ons.
Het Wereld Natuur Fonds zegt dat ik op mijn 'ecologische voetafdruk' moet letten.
Hier in het westen leven wij namelijk ecologisch op veel te grote voet.
Opvallend is dat bij dit soort zaken altijd voornamelijk de individuele burger wordt aangesproken.
Enerzijds terecht, maar anderzijds hoor je niemand over de ecologische voetafdrukken van de troepen in Afghanistan.
Ik noem maar wat.
Om van de Taliban nog maar te zwijgen.
Of de ecologische remsporen van Willem-Alexander en Máxima in Mozambique en Argentinië.
Bij mij staat de verwarming altijd laag of uit.
Ik weet eigenlijk niet hoe dat bij andere mensen is.
Ik rijd zo min mogelijk auto. Ik eet lang niet elke dag vlees.
Wanneer ik aardappeltjes bak, doe ik dat in Becel Light. Vanwege mijn cholesterol. U weet wel, die andere hype.
Maar Becel schijnt ook weer niet goed te zijn, want in Becel Light zit palmolie.
Door de palmolie worden de regenwouden in Indonesië illegaal gekapt.
Ik moet kiezen tussen mijn cholesterol en mijn voetafdruk.
Ik overweeg om het af te wisselen. De ene dag mijn cholesterol en de andere mijn voetafdruk.
Men kan dan niet zeggen dat ik mezelf bevoordeel ten koste van het milieu.
Anderen doen dat wel.
Dagelijks word ik geconfronteerd met de zinloosheid van mijn handelen. Zelfs als ik mijn CO2-uitstoot tot het absolute minimum beperk, wordt het gehalte ruimhartig aangevuld door de verkeersweg die langs ons huis loopt.
Die ligt midden tussen de woonwijken, maar toch mag men daar 70 kilometer per uur rijden.
Zelfs als we daar een 30-kilometerzone van zouden maken krijgen we altijd nog de CO2 uit het Ruhrgebied en Oost-Europa.
Al sinds de uitvinding van de spaarlamp heb ik die dingen in huis. De besparing werd steevast teniet gedaan door de stijging van de gasprijzen. De gasprijzen stegen omdat ze waren gekoppeld aan de olieprijzen. De olieprijzen stegen door de speculanten.
Al jarenlang zamelen wij braaf ons afval gescheiden in. In Amsterdam is de biobak inmiddels alweer opgeheven. De inzameling van plastic staat op de tocht omdat onze gloednieuwe afvalverbrandingsinstallatie anders niet rendabel wordt.
En zo rotzooien wij maar door en maar wat aan.
Het zet allemaal geen zoden aan de dijk.
"Après nous le déluge!" sprak Madame de Pompadour in 1757 geruststellend tegen de Franse koning Lodewijk de Vijftiende. "Na ons de zondvloed!"
Dit is sindsdien een bijzonder populair levensmotto geworden, vooral bij degenen die het milieu volledig aan de laars lappen.
Het milieu bestaat overigens pas sinds 1972, toen de Club van Rome het rapport 'Grenzen aan de Groei' publiceerde.
Van die grenzen aan de groei heeft men zich sindsdien maar weinig aangetrokken. En nu kijkt de wereld ineens ongerust naar al die broeikasgassende Chinezen. Toch zullen we eerlijkheidshalve moeten toegeven dat China feitelijk al een heleboel heeft gedaan aan de beperking van de CO2-uitstoot. Namelijk door de invoering van de éénkindpolitiek in 1979. Overbevolking is zonder twijfel de allergrootste oorzaak van de klimaatverandering. We zijn met teveel en fokken maar door. Het probleem is dus niet zozeer de grootte van onze voetafdruk, maar de hoevéélheid voetafdrukken!
De aarde warmt op.
Buiten begint het te vriezen.
Het zou toch grappig zijn wanneer we tijdens die klimaatconferentie de ergste koudegolf sinds mensenheugenis over ons heen kregen.
Moeten we dan blij zijn of juist niet?
| Tweet |
