De wraak van Paulus de Wilt
Dinsdag 08 December 2009 in categorie Amsterdam Centraal
Amsterdam-Slotervaart - Ons favoriete onderwerp is het ook niet, maar noodgedwongen besteden we op dit moment tamelijk veel aandacht aan het betaald parkeren.
Of het nu Slotervaart of Westerpark is, de missers van onze bestuurders mogen namelijk niet onbesproken blijven.
Anders zou het leventje van de gekozen vertegenwoordigers te makkelijk worden en dat mogen we niet laten gebeuren.
Dit keer moet ik de dames en heren weer aanspreken op een onaangename ervaring die ik had op het heerlijk avondje van Sinterklaas.
Laat ik vooropstellen dat ik bijna nooit de auto gebruik als ik in Slotervaart ergens moet zijn.
Maar de wind waaide door de bomen. Het regende pijpenstelen. Wij moesten voor tien mensen patat en aanverwante eetwaar halen bij de snackbar op de Johan Huizingalaan.
Sinds 1 november moeten we in die straat voor het parkeren betalen. Er staan parkeermeters waar je een dubbeltje in moet gooien om er maximaal een uur te mogen staan.
Een dubbeltje, dat kan een mens de kop niet kosten, zou je denken, dus daar doen wij niet moeilijk over.
Maarrrr...
Vroeger, toen de techniek nog veel minder ver was dan nu, hadden we heel primitieve parkeerautomaten. Daar gooide je een dubbeltje in. Je drukte op een knop. Er rolde een kaartje uit. Dat kaartje legde je achter de voorruit.
U ziet: die dingen waren echt beláchelijk simpel! Je was binnen de minuut klaar.
Tegenwoordig gaat dit allemaal veel geavanceerder.
Ik sta in de stromende regen. In het duister. De maan schijnt niet door de bomen.
Ik probeer te zien hoe de parkeermeter werkt.
Normaal gebruik ik mijn mobiele telefoon voor een parkeeractie, maar bij een dubbeltjesautomaat is dat wat overdreven.
Dat u dus niet denkt dat ik achterlijk ben op parkeergebied, ik ben bijzonder bij de tijd, al zeg ik het zelf.
Gleuf
De plaats waar de gleuf voor mijn dubbeltje zich bevindt is zwart. Oudere jongeren van mijn leeftijd moeten een leesbril uit hun zak vissen om te kunnen zien wat nu precies de bedoeling is.
Uiteindelijk begrijp ik dat ik het kenteken van mijn auto moet invoeren. Alleen: het is mijn auto niet en dus weet ik ook het kenteken niet. Gelukkig staat de wagen dichtbij genoeg om het kenteken te kunnen lezen.
Waarom wil de ParkeerStasi dat eigenlijk weten?
Ah, dat is misschien om te voorkomen dat wij nog een twééde uur voor een dubbeltje op de eerste rang gaan zitten.
Vooruit dan maar...
Op het beeldscherm staan hele kleine lettertjes en cijfertjes. Met mijn vinger begin ik het kenteken in te toetsen. Dat had ik gedacht. Deze fonkelnieuwe parkeerautomaat hééft helemaal geen aanraakscherm.
In plaats daarvan moet ik met een lullig draaiwieltje door het lijstje met tekens scrollen en elk lettertje of cijfertje bevestigen met een knop in het midden van het wiel.
De hele invoeractie moet ik afsluiten met een druk op de groene knop, staat er op het scherm.
Dat is vast die andere groene knop die zich prominent naast het scherm bevindt.
Ik druk erop. Mijn dubbeltje valt rinkelend terug in het bakje. De transactie is geannuleerd.
Ik heb op de verkeerde knop gedrukt.
Ik moet weer helemaal opnieuw beginnen.
Kleurenblind
Acht procent van de mannen in Slotervaart is kleurenblind.
Dat komt neer op ongeveer 1500 mannen boven de vijftien jaar.
Ik behoor tot die groep.
Het onderscheid tussen rood en groen is voor mij en mijn lotgenoten moeilijk te maken.
Voor ons is er geen verschil tussen een rode en een groene knop op een parkeerautomaat.
Vooral op donkere, regenachtige avonden.
Al in 1794 publiceerde de Britse scheikundige Johan Dalton het eerste wetenschappelijke artikel over kleurenblindheid.
Ik schat dat wij sinds begin jaren negentig in Amsterdam parkeerautomaten gebruiken.
Er is dus ruim de gelegenheid geweest om ervaring op te doen en parkeerautomaten kleurenblindheidbestendig te maken!
Een kwartier later kom ik vloekend de snackbar binnen.
Mijn metgezel wilde al gaan kijken waar ik bleef.
In dezelfde tijd dat ik 1 luizig dubbeltje in een parkeerautomaat probeerde te krijgen, bakte de patatbakker voor ons tien porties patat, acht kroketten, meerdere frikandellen en twee maal een dubbele ham- dan wel cheeseburger.
Wraak
Waar hebben wij inwoners van Slotervaart het aan verdiend dat wij parkeermeters krijgen die lijken te zijn vervaardigd aan de hand van een patent uit 1834?
Ik zeg u: het is de wraak van Paulus de Wilt, de stadsdeelwethouder die in Slotervaart verantwoordelijk is voor de invoering van Het Betaald Parkeren.
Wij hebben teveel bezwaar gemaakt, teveel tegengestribbeld, teveel stukjes als dit geschreven.
Toen Paulus de parkeermeters ging uitzoeken in de parkeermeterwinkel kon hij kiezen uit de mooiste modellen.
Er waren erbij met touchscreens, spraakherkenning en zelfs met automatische sms-service als de parkeertijd verstreken was.
Paulus de Wilt moest daar allemaal niks van hebben. Puur om ons dwarse bewoners te sarren heeft hij ons opgescheept met een stel omgebouwde kauwgomballenautomaten.
Dat zal ons leren te protesteren tegen het betaald parkeren!
Eerste foto rechts: Overdag redelijk, maar in donker bij regen dus totaal niet te onderscheiden, zelfs niet met de gele accenten.
Tweede foto rechts: Buurtbewoners hebben al een gebruiksaanwijzing aan de paal bevestigd. Overigens inmiddels net zo onleesbaar.
| Tweet |
