Vogelvoer en bontkraagjes

Donderdag 02 Februari 2012 in categorie Trivialiteiten

Zoals u weet vriest het flink. Ik heb nu toch maar wat vogelvoer in de tuin opgehangen. Vroeger vond ik altijd dat de vogels in de winter maar hun eigen broek op moesten houden. Totdat ik mij realiseerde dat dit feitelijk een behoorlijk rechts standpunt is. Teveel CDA en VVD. Eigen verantwoordelijkheid terwijl je doodvriest, dat werk.
Bovendien is het nu ook nog eens crisis, dus daar mogen wij de vogels niet de dupe van laten worden.

In de dorpswinkel van Jos de Boer (die heeft álles) was de voorraad wintervogelvoer echter vrijwel uitverkocht. Terwijl er een paar weken eerder nog een groot assortiment aan vetbollen en pindasnoeren beschikbaar was. Nu waren er alleen nog rare stammetjes volgeperst met zaden. En vogeltaarten.
Ik besloot maar tot zo'n stammetje, want vogeltaarten vind ik helemaal niks. Dat is weer zo'n bespottelijk mensending voor dieren. Net als winterjasjes voor kleine hondjes.

Het bazinnetje moest zo nodig roken

Een paar dagen geleden zag ik trouwens nog een hondje met zo'n mocro-bontkraagjasje, inclusief capuchonnetje. En het blonde bazinnetje had precies zo'n jas aan, maar dan wat maatjes groter. Sommige mensen gaan daar blijkbaar heel ver in. Het stel zat te kleumen op het buitenterras van LaPlace in Noord. De hond noodgedwongen, want het bazinnetje moest zo nodig roken. Ik zat lekker binnen achter het raam en zei door het glas heen tegen de hond: jij loopt dus echt voor lul, weet je? Het hondje keek vragend en schichtig achterom naar het bazinnetje, op zoek naar een geruststellende ontkenning. Maar het bazinnetje had niks gehoord. Honden kunnen nu eenmaal veel beter door glas heen horen dan mensen.

Terug naar de vogels. Ik hing het stammetje in de oude appelboom. Er kwamen geen vogels op af. Tot in de verre omtrek was de populatie kennelijk al volgevreten met de reeds verkochte vetbollen en vogeltaarten van onze Jos de Boer. Inmiddels trokken de vogels natuurlijk hun snavel op voor dat lullige stammetje van mij in de appelboom.
Tot ik er achter kwam dat het stammetje nog ingeseald zat in plastic.
En zo sta ik dus zelf ook wel eens voor lul.

Tags: