Het papieren ochtendritueel
Donderdag 02 Oktober 2008 in categorie Knipsels
De papieren versie van de gratis krant DAG is ermee opgehouden. Dat is goed nieuws, want dat scheelt toch weer een rijtje bomen. En een hoop zwerfvuil in de openbare ruimte. Nu de Spits en de Metro nog, maar die schijnen helaas wat sterker in hun schoenen te staan. Normale kranten hebben soms nog een tweede leven in de kattenbak of verdwijnen uiteindelijk netjes in de papiercontainer. De gratis zwerfkranten blijven slingeren op stations, treinen en in ziekenhuizen.De lezers hebben niet in de gaten dat die kranten helemaal niet zo gratis zijn, want de troep moet overal toch weer worden opgeruimd. Daaraan hangt uiteraard een prijskaartje en dat wordt onzichtbaar verdisconteerd in ritprijzen of andere tarieven.
Dat de DAG weg is, is misschien sneu voor de mensen die onderweg wat te lezen willen hebben, iets om straks over te kunnen praten op hun saaie werk.
Dat doornemen van het nieuws op de werkvloer is overigens heel slecht voor de arbeidsproductiviteit. Allemaal verborgen kosten door die zogenaamde gratis kranten.
Dat hadden die Telegraafjongens goed gezien
Ik realiseer me trouwens ineens dat zo'n nieuws-evaluatie aan het begin van de werkdag van alle tijden is. Vroeger speelde met name de Telegraaf daarbij een belangrijke rol. De krant had een bijna rituele functie, hij hielp de arme loonslaaf elke morgen de moeizame overgang te maken tussen het slaperige privédomein en de snelle wereld van het werk. Niet voor niets is men hem later 'de krant van wakker Nederland' gaan noemen, dat hadden die Telegraafjongens goed gezien.Toen ik als jongeling een vakantiebaantje op een bank had, zag ik dat de halve afdeling zich elke morgen rond het bureau van de chef groepeerde. Deze had de Telegraaf uitgespreid op zijn bureau liggen en collectief becommentarieerde men uitgebreid de sportuitslagen. Ook de chocoladeletters van de schandalen op de voorpagina werden gulzig geconsumeerd. De telefoon werd gedurende die tijd niet opgenomen.
De opperchef van de afdeling liet dit even begaan, hij wilde geen gemor onder zijn personeel. Maar uiteindelijk keek hij demonstratief op zijn horloge en begon quasi-achteloos allerlei vragen met betrekking tot formulier zus of zo over de afdeling te roepen. Al snel begaf iedereen zich met tegenzin naar de eigen werkplek.
Tegenwoordig is de Telegraaf in gestripte versie verkrijgbaar, de Spits. Handiger voor onderweg, het nieuws in hapklare brokken. Overzichtelijk en lekker tendentieus voorgekauwd. Dat scheelt weer een hoop discussie op de werkvloer.
Daar zou mijn opperchef van destijds blij mee zijn geweest.
| Tweet |
