volkomen de weg kwijt
Zaterdag 01 September 2007 in categorie Op reis
Draai mij twee keer in de rondte en ik ben elk gevoel voor richting kwijt. Ik oriënteer mij aan de hand van landschapskenmerken. Een ingebouwd kompas dat keurig naar het noorden wijst schijn ik niet te hebben.Daarom leek het mij vorig jaar verstandig een navigatiesysteem aan te schaffen.
Dat zouden meer mensen moeten doen, want over het algemeen verhoogt zo'n ding de verkeersveiligheid. Sterker nog, de verzekeraars of de overheid zouden gratis een TomTom of ander merk naar keuze ter beschikking moeten stellen. Minder benzineverspilling, 's avonds geen bijziend getuur op onleesbare straatnaambordjes, geen getreuzel van automobilisten die de weg kwijt zijn, geen bekeuringen meer wegens kaartlezen onder het rijden, geen ruzie met de bijrijder over de te volgen route.
Tenminste, dat zou je denken... Op de televisie heb ik gezien dat de bedrijven die de kaarten maken voor navigatiesystemen, medewerkers op pad sturen met een camper vol apparatuur om alle wegen te checken. Zo te merken zitten daar af en toe ook lamlendige werkstudenten tussen die de camper voor orgieën en drinkgelagen gebruiken in plaats van op de weg te letten. Dat kan niet anders, want regelmatig komt het voor dat mijn TomTom totaal de weg kwijt is.
Zo reed ik afgelopen week van Amsterdam naar Almere-Haven. Zeg nou zelf, toch niet een tripje dat het uiterste van zo'n systeem vergt. Blijkbaar dus wel, want ik liep uiteindelijk hopeloos vast op een grote brug. En dan ook nog op de parallelweg, die amper breder was dan mijn auto.
Mijn eigen juffrouw Saskia, de zwoele stem in mijn TomTom, begon ietwat paniekerig te roepen: "Probeer om te keren!"
"Ja, hóe dan?" riep ik driftig, "Je ziet toch zelf dat dat niet gaat?"
Wij hebben de laatste tijd wel vaker mot, valt mij op.
"Probeer om te keren!" bleef zij aandringen.
"Hou je bek jij!" spuugde ik in de richting van haar schermpje.
Dat kon ik er nog net bij hebben! Een hysterisch wijf in mijn navigatiesysteem!
Ik zou later wel proberen het weer goed te maken.
Misschien heeft juffrouw Saskia last van hoogtevrees, want die brug was inderdaad wel héél erg hoog.
Na een half uur heen en weer tuffen over allerlei onduidelijke polderweggetjes naar Dolerdam en Dwaallichtervennen, belde degene naar wie ik op weg was waar ik bleef. Gelukkig! Ik zag mijzelf al treurig eindigen op de website van Vermiste Personen punt nl. Mijn vrouw zou gedacht hebben dat ik er voorgoed vandoor was met juffrouw Saskia, want daar was ik de laatste tijd toch al zo dik mee.
Nou, mooi niet dus! Deze week heb ik gemerkt wat een kreng dat kan zijn! Het is uit tussen mij en juffrouw Saskia!
Ik ga Eva maar eens proberen, misschien weet die beter de weg...
| Tweet |
