dood in verweggistan
Zondag 22 April 2007 in categorie Media
De Volkskrant kopte gisteren: 'Eerste dode bedreigt missie niet'. Gedoeld werd op het feit dat er nog steeds politieke steun is voor de militaire missie in Afghanistan, ondanks het feit dat er nu een militair is gesneuveld. Een open deur natuurlijk. Welke politicus zou het in z'n hoofd halen om het militaire hazenpad te willen kiezen na één dode? We zouden de risee zijn van de internationale gemeenschap. Maar voor alle zekerheid riep generaal Berlijn nog maar eens dat het óók in het Nederlandse belang is dat Afghanistan geen vrijplaats is voor internationaal terrorisme. Het maatschappelijk draagvlak mocht eens gaan wankelen, nietwaar?Dit alles roept natuurlijk de vraag op hoeveel Nederlandse doden wij dan wél over hebben voor 'de goede zaak'. Tien? Vijftig? Honderd? Hadden regering en parlement niet beter vooraf een quotum kunnen vaststellen? "Luister Bush, we doen mee, maar bij twintig bodybags zijn we weg daar. Dan weet je dat vast."
Vervolgens wordt er dan nog wat onderhandeld, zo van: ja, maar dat is dan exclusief helicopterongelukken en zelfmoorden. Goed, jij je zin.
Op die manier baken je de risico's tenminste van tevoren af met harde cijfers. En dan nog wat: hééft Nederland eigenlijk wel last van internationaal terrorisme? En zo ja, staat onze militaire inzet dan in verhouding tot die last? Hoeveel doden zijn er in Nederland al gevallen door terrorisme? Of laten we het desnoods ruimer nemen en optellen hoeveel Nederlandse staatsburgers er wereldwijd slachtoffer zijn geworden van terrorisme. Bij mijn weten heel weinig. Misschien alleen maar Theo van Gogh.
Het zou dus best eens kunnen zijn dat Nederland per saldo veel meer last heeft van het criminele hangtuig op scootertjes in de eigen grote steden dan van internationaal terrorisme. Menig sigarenboer of snackbareigenaar is al gesneuveld. Generaal Berlijn is waarschijnlijk bang dat het volk op den duur z'n prioriteiten gaat herzien. Dan klinkt straks de roep om inzet van de Luchtmobiele Brigade in de achterstandswijken.
Allemaal zwaar gechargeerd natuurlijk. Onvoorstelbaar. Net zo onvoorstelbaar als het in 1997 voor het elfjarige jongetje Cor Strik was dat hij tien jaar later het loodje zou leggen in Afghanistan. Hij zou eerst aan de schoolmeester hebben moeten vragen waar het lag en vervolgens wat hij daar dan in godsnaam te zoeken had. Nou, sommige mensen vragen zich dat ook nu nog af...
| Tweet |
