Een poging tot begrijpen (2)

Serie: Bij ons bij de Jordaan

22-06-2002

Deel 2 (lees deel 1 hier)

In oorlogen vloeit het meeste bloed onder burgers. In het Israëlisch-Palestijns conflict is het niet anders. De propaganda-machines van beide partijen draaien op volle toeren om dit te verdoezelen, te relativeren of daarentegen juist uit te buiten.
In de harde werkelijkheid spelen aantallen burgerslachtoffers tragisch genoeg nauwelijks een rol. Het werkelijke vraagstuk zit dieper.

De juiste maatstaven
Het heeft geen zin aantallen slachtoffers bij de partijen tegen elkaar af te zetten. Cijfers worden dikwijls gemanipuleerd en elke dode is er sowieso één teveel.
Het is noodzakelijk dat men in de kritiek op beide partijen ethische, juridische en morele waarden als standaard neemt. Aan de hand daarvan zijn hun gedragingen het beste te beoordelen en zonodig te veroordelen.

Nederzettingen
Neem de kwestie van de nederzettingen die door Israël in bezet gebied zijn gesticht en alsmaar worden uitgebreid. In internationaal juridisch opzicht is dit onwettig. Israël schendt hiermee internationale conventies. Ook op de Golan-hoogte (vroeger onderdeel van Syrië) worden huizen en grond aan Israëlis verkocht. Eveneens niet toegestaan. Op het punt van de nederzettingen staan de Palestijnen dus volledig in hun recht.
Het bijzondere aan deze hele affaire is, dat de meerderheid van de Israëlische bevolking zélf vindt dat de nederzettingen moeten worden ontruimd. De 'settlements' vormen een van de belangrijkste obstakels op de weg naar vrede.

De nederzettingen worden namelijk bewoond door religieuze fanatici die op zijn zachtst gezegd onder de rest van de bevolking niet bijzonder populair zijn. Op grond van wetgeving die nog dateert uit de tijd van Ben Goerion hoeven deze religieuzen niet in het leger te dienen en krijgen zij een financiële toelage van de regering.
Dat zet kwaad bloed. Vooral bij de vele ouders die hun zonen en dochters in deze dagen met angst in het hart naar hun legeronderdeel zien afreizen. Ondermeer om nederzettingen in bezet gebied te beschermen...

Absurdisme
Illustratief voor het absurdisme rond de nederzettingen is de volgende gebeurtenis. Premier Sharon bezocht een nederzetting in de Gaza-strip. De bewoners vroegen om meer troepen ter bescherming. Hij informeerde hoeveel mensen zich in en om de nederzetting bevonden. Rond de duizend, was het antwoord. Verbaasd vroeg hij hoe ze ineens aan dat aantal van duizend kwamen, vorig jaar waren het er namelijk nog maar honderdvijftig.
Uiteindelijk bleek de genoemde hoeveelheid te bestaan uit: honderdvijftig bewoners, honderd studenten die daar op religieuze stage waren en zevenhonderdvijftig soldaten die de nederzetting moesten beschermen!

Karikatuur van de Islam
De positie van het Palestijnse volk is een regelrecht drama te noemen. Het wordt dagelijks vernederd en in de greep gehouden door een oppermachtig Israël, maar haast tragischer is nog de schaamteloze manipulatie door de eigen leiders. De Palestijnse Autoriteit is verworden tot een corrupt regime waarvan de interne verdeeldheid steeds moeilijker te verbergen is. De verschillende facties gaan hun eigen gang en Arafat lijkt er weinig tegen te kunnen uitrichten.

Het Palestijnse gezag is een schoolvoorbeeld van de gevaren die kleven aan een mengeling van staat en religie.
Generaties jongeren worden geestelijk verminkt door ideeën waarin haat de boventoon voert, waarbij de morele rechtvaardiging zogenaamd wordt ontleend aan de Koran. Wie protesteert is een verrader, wie zich opblaast is een held op wie de hemel wacht, met als bonus tientallen maagden.
Leiders die hun jeugd door middel van dit soort sprookjes ophitsen en gewetenloos de dood insturen maken de Islam tot een karikatuur. Er staat geen letter in de Koran die rechtvaardigt dat iemand zelfmoord pleegt en burgers mee de dood insleept. Integendeel.

Ook hier moet ons buitenstaandersoordeel ten aanzien van het beleid van de Palestijnen zijn gebaseerd op morele, ethische en juridische principes. Dat zijn niet per se Westerse waarden, maar universele, die je in elke religie terugvindt.
Zo is het verwerpelijk je eigen jeugd te indoctrineren met louter haat tegenover anderen, ook al doen die anderen je groot onrecht aan. Met geweld krijg je op den duur namelijk nooit het gelijk aan je kant.


Paria's van het Midden-Oosten
Beter is het de Palestijnse jeugd de intellectuele bagage mee te geven die noodzakelijk is om de Israëlische bezetter op het internationale politieke vlak geducht weerwerk te bieden.
Eveneens beter is het om hen de kennis en vaardigheden mee te geven om het land in de toekomst op te bouwen tot een welvarende, democratische staat die zich volwaardig in de regio kan handhaven.

De huidige ontwikkelingen duiden echter eerder op het omgekeerde. Zij zullen leiden tot verdere verpaupering en kansloosheid. Deze 'kamikaze-koers' is voornamelijk te wijten aan het blinde fanatisme van extremistische krachten binnen het Palestijnse politieke krachtenveld, zoals Hamas en de Al-Aqsa Brigade. Extremisme wordt nu eenmaal in elk buitenland met argwaan bekeken. Voor je het weet ligt die bom op je eigen stoep, dus de behoefte aan een duurzame relatie zal gering zijn.
De realiteit is dat de Palestijnen reeds decennia lang de paria's zijn van het Midden-Oosten en extremisme helpt ze niet van deze status af. Integendeel.

De Palestijnse kinderen en jong-volwassenen zijn met recht te beklagen. Iedereen met ook maar een greintje politiek benul kan namelijk zien dat het niet hun belangen zijn die worden gediend wanneer hen wordt aangepraat dat ze zich temidden van Israëlische burgers moeten opblazen voor de zogenaamde Palestijnse zaak.

Welke overheid bij z'n gezonde verstand laat bovendien toe dat kinderen met stenen en katapulten de strijd aanbinden met zwaarbewapende soldaten? Achteraf jammeren dat er dan zoveel slachtoffers vallen onder kinderen is regelrecht hypocriet. Of mogen we niet zo naïef zijn om van ouders te verwachten dat ze hun kroost binnenhouden in oorlogssituaties? Voor een Arabische versie van 'Ouders van Nu' ligt hier een gat in de markt.
Hadden de eeuwig lunchende en leuterende leiders in Europa niet veel eerder moeten roepen: "Hé, Arafat, wat doet jouw jonge volkje daar op straat? Durf je zèlf niet? Durven al die andere bejaarde baardige betweters niet, die zo goed kunnen vertellen hoe je met de Koran in de hand een bom op je buik bindt?"
Misschien heb ik iets gemist, maar hier heb ik Warchild nog niet over gehoord...


Andere krachten
De hele Westbank is indertijd door Israël op Jordanië veroverd. Naar eigen zeggen ter zelfverdediging. Hoe zou het toch komen dat de Jordaanse koning niet staat te springen om dat gebied terug te krijgen? Het antwoord is simpel: omdat de Palestijnen in de regio niet alleen door Israël als een probleem worden gezien. Niet voor niets zijn de Palestijnen indertijd door de vorige koning Hussein met geweld Jordanië uitgejaagd. Ze vormden een regelrechte bedreiging voor de binnenlandse stabiliteit en de Jordaanse monarchie.

In het Midden-Oosten zijn krachten aan het werk met heel andere belangen dan die van de Palestijnen. Zij worden slechts gebruikt in het machtsspel van dictaturen die Israël omringen. Zolang de aandacht blijft gericht op een Palestijns-Israëlisch conflict zitten de absolute heersers van Syrië, Iran, Irak, Egypte, Saoedie-Arabië en Jemen lekker uit de wind. Sterker nog: het zou mij niet verbazen wanneer zij de Palestijnen liever niet zien winnen, want dat zou onruststokers in eigen land maar motiveren. Af en toe een wapenzending of wat dollars om de schijn van Islamitische broederschap op te houden, maar daar blijft het bij.

Oorlogsmisdaden
Israël heeft indertijd volgens sommigen een strategische blunder begaan door de Westelijke Jordaanoever niet onmiddellijk in ruil voor veilige grenzen terug te schuiven op het bord van Jordanië. Men had z'n spierballen getoond en men kon zich nog warmen aan de sympathie van bijna de gehele wereld.
Nu is die kans verkeken. Tegenwoordig valt het regelmatig het woord 'oorlogsmisdaden' wanneer het om Israël gaat. In dit land heerst echter de vaste overtuiging dat je je temidden van vijandige Arabieren niet kunt permitteren om 'zwak' te zijn. Dat zou andere Arabische landen wel eens op ideeën kunnen brengen.
Er is in Israël zware kritiek op Europa, dat volgens hen teveel de oren naar Arafat laat hangen. Ze vragen zich af wat ze dan voor antwoord op de bomaanslagen moeten geven. Begrijpelijkerwijs voelen ze niets voor de rol van 'sitting duck'.
Ze hebben daar wel een punt, hoewel hun benadering van hardhandig terugmeppen uiteindelijk ook nergens toe leidt. Maar Europa heeft zelf genoeg boter op het hoofd met een geschiedenis van kolonialisme en een huidig beleid van kapitalistisch neo-kolonialisme om van hypocrisie te mogen worden beschuldigd.
Wanneer Europa voor zichzelf een rol ziet weggelegd als vredes-bemiddelaar in het Midden-Oosten zal het de gedragingen van beide partijen telkens consequent moeten toetsen aan de eerder genoemde ethische, morele en internationaal-juridische kaders.

Maar eerlijk gezegd geloof ik dat Europa de vrede nog het beste dient door een alternatieve brandstof uit te vinden, zodat de Westerse Midden-Oosten politiek niet meer wordt bepaald door olie.

Tags:
conflict fanatici israël jeugd nederzettingen oorlog palestijnen palestina

Geef een reactie: