El-Allah

Woensdag 12 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten

12 juni 2002

Ja, ik weet dat 'El-Allah' al een tamelijk belegen leukigheid van mij is (zie 'genummerde gedachten') maar helaas actueler dan ooit.
Ik vertrek met El-Al van Schiphol en merk dat de veiligheidsprocedures onder invloed van Allah's fanatiekste volgelingen tot het maximum zijn opgeschroefd. Om bij kwaadwillende lieden geen misverstanden op te roepen, maakt men direct op de luchthaven al duidelijk:
' Prima als u naar de hemel wilt, maar dan niet met El-Al! '
En zo houdt Allah ondertussen El-Al toch in zijn greep. Vandaar.

De procedure op Schiphol begint met vragen stellen. In een door stoere marechaussees bewaakt afgezonderd gebied word ik naar een schattig klein lessenaartje geroepen. Een bijpassende Israëlische jonge dame wil weten wat ik in Israël kom doen. Begrijpelijke vraag, want wie wil daar nu heen in deze tijden? Dat zou ik zelf ook al bij voorbaat verdacht vinden.
Wie heeft mijn koffer gepakt? Zijn er mensen geweest die mij gevraagd hebben iets voor ze mee te nemen?
En zo gaat dat nog een tijdje door. Allemaal vragen waarbij je kunt liegen dat het van rechts naar links gedrukt staat. Vermoedelijk luisteren ze niet eens naar de antwoorden, maar kijken ze vooral of je net zo onstuimig gaat zweten als Arafat altijd doet.

Dan mag ik een half uur in de rij voor een gigantisch scan-apparaat. Ik voel opstandigheid wanneer mensen uit de businessclass officieel mogen voordringen. Laat maar. Wachten is de ziel in lijdzaamheid bezitten.
Maar eindelijk zijn mijn koffers dan aan de beurt om in de grote buik van de scanner te worden beloerd. Wel beschouwd is bagage toch ergens een afspiegeling van je persoonlijkheid, kijken ze in feite dwars door je heen. Het mankeert er nog maar aan dat die slungel achter het computerscherm mij toeroept: "Hé vriend, je bent je condooms vergeten!" Ja, ja, veiligheid voor alles bij die lieden, tot aan beroepsdeformatie toe.

Na de doorstraling in de scanner is het leed voor de koffers nog niet geleden. Er zijn fabrikanten die er olifanten overheen laten lopen, maar dat is slechts klein ongemak vergeleken bij de martelingen waaraan ze hier worden onderworpen. Ze worden intensief van binnen en van buiten besnuffeld. Letterlijk. Aan een stokje dat doet denken aan een moderne uitvoering van een 'jat' (het handje op een stokje waarmee de Thora wordt gelezen) zit een klein lapje. Dit wordt langs alle oppervlakken van de koffer gewreven. Daarna wordt het lapje in een speciaal apparaat gedaan dat blijkbaar semtex-onraad kan ruiken.
Ik verwacht elk moment dat ze mij ook tot in het kruis toe gaan besnuffelen, maar dit blijft mij bespaard. Ik zag in gedachten de veiligheidsjongen die 'jat' al in mijn anus duwen, op zoek naar een semtex-knakworst. Niet denkbeeldig toch, zo'n pittige naknikia (hebreeuws voor knakworst)? Als ik een opblaasbare Palestijnse homo was, wist ik het wel...

Dan inchecken. Met een gevoel van bevrijding lever ik daar de koffers in. Door dat gescan en gesnuffel ben ik er inmiddels vast van overtuigd dat er aan mijn eigen koffers toch een luchtje zit.

Haast huppelend ga ik vervolgens naar de rij voor de paspoortcontrole. Een marechausse loopt langs en vraagt een man met een Taliban-uiterlijk naar zijn papieren. Hij overhandigt ze zo onderdanig mogelijk. Soms vraag ik me dan af wie er op de lange duur meer te lijden hebben van 11 september...
Na de paspoort-queue opnieuw een scanner, dit keer voor mijn handbagage en de sleutelbos, schroevendraaier, autokrik en messenset die ik volgens Schiphol in mijn zakken heb.
Ook bij aankomst in Tel-Aviv zullen alle koffers en rugzakken nog een keer door de scanner gaan. Ze geven inmiddels licht. Op dit moment van schrijven zit ik mezelf te verbeelden dat ook het beeldscherm van mijn laptop helderder straalt dan gewoonlijk.

Het El-Al vliegtuig vertrekt vlot van Schiphol. Snel weg-taxiën naar de startbaan en hup, meteen vol gas de lucht in. Nergens even stoppen en wachten. Die lui in de verkeerstoren zullen ook hebben gedacht: gauw weg met die handel! Voordat er weer een motor afdondert ofzo...

Onderweg in het vliegtuig krijg ik een koshere maaltijd. Niets bijzonders. Ik leg een servetje op mijn schoot en pak het bestek. Ah, dat valt mee! Geen lullig plastic zoals bij Transavia, maar een echt metalen bestek met de ingegraveerde tekst 'El-Al'. Een metalen lepel, een metalen vork en een metalen mes. Dat noem ik nog een service!
Als piloot wil je tenslotte het liefst een origineel gesteriliseerd mes met El-Al logo op de keel, nietwaar?

Tags: