Willem-Alexander en Maxima kochten weer eens een villa. Dit keer in Griekenland. Een aardige middelvinger-geste naar de Grieken, die net aan de bedelstaf zijn geraakt. Met het invoelend vermogen van onze kroonprins zit het wel snor, dat merkt u. Dit doet het ergste vrezen voor de toekomst. Het is dus maar goed dat hij straks alleen nog cermoniële pijpendansjes mag doen.
Ik vroeg mij af waarom ons koningshuis zo rijk moet zijn. Zo'n gekke vraag is dat niet. Bij het royaltyprogramma Blauw Bloed van de EO doen ze echter alsof die rijkdom de normaalste zaak van de wereld is. Want alle koningshuizen zijn rijk en dus hoort het zo. In de loop der eeuwen is die rijkdom geplunderd van het plebs, maar dat valt buiten het 'format' van het programma.
Toch verdient het aanbeveling om de rijkdom van vorstenhuizen eens flink af te romen. Het liefst in Europees verband. Dat heeft veel voordelen. Ten eerste helpt het ons in één klap uit de crisis en ten tweede uit de ellende. Want koningshuizen met geld geven steevast ellende. Ze raken betrokken bij Lockheedschandalen, fraudezaken, snelheidsovertredingen, ski-ongelukken, buitenechtelijke escapades of het doodschieten van beschermde diersoorten.
Ik lees in mijn krant dat bedrijven in de jaren negentig van de vorige eeuw gretig in de pensioenpotten van hun werknemers hebben gegraaid. De overheid deed zelf ook enthousiast mee en pakte 25 miljard uit pensioenfonds ABP. 'Afromen' wordt dat in de berichtgeving eufemistisch genoemd. Maar als je dat geld niet terugbetaalt is het ordinaire diefstal. Het is hetzelfde als de kassier die een greep in de kas van zijn baas doet. Ladenlichterij.
Het is daarnaast opmerkelijk dat uitgerekend een CDA-er op dit punt klaarheid wil, kamerlid Pieter Omzigt. Je zou toch denken dat hij 'zijn' kabinet niet wil opzadelen met gedoe over deze kwestie. Want feitelijk gaat het hier natuurlijk om een megafraude: bedrijven en overheid stelen voor tientallen miljarden uit de pensioenfondsen en ruim een decennium later worden de gepensioneerden gekort op hun pensioenen omdat de dekkingsgraad onvoldoende is.
Ik was onlangs in de Hollandsche Schouwburg aan de Plantage Middenlaan te Amsterdam. Tijdens de bezetting heette het theater de Joodsche Schouwburg, omdat de Duitsers verordonneerd hadden dat hier alleen joodse artiesten voor uitsluitend joods publiek mochten optreden. Alle andere theaters waren voor joden verboden. Vanaf 1942 werd de Joodsche Schouwburg gebruikt als verzamelplaats voor joden die op transport gesteld werden naar de kampen.
Zijdelings, zo met een scheef oog, volgde ik de afgelopen week dat gedoe rondom die Mauro. Aanvankelijk wilde ik mij er helemaal in storten, betrokken als ik ben. Er columns over schrijven, Facebook- en Twitter-acties houden: #mauromoetblijven!
Geleidelijk werd mij echter duidelijk, dat ik daarmee het risico liep op een acute CDA-vergiftiging. Ik zag mij alweer een week brakend boven de toiletpot hangen. Dus dan maar wat minder. Alleen de grote lijnen. Die zijn al erg genoeg.
Nederland is vergeven van de waakhonden. Zo hebben wij onder meer een een 'privacy-waakhond' (het College Bescherming Persoonsgegevens), een 'financiële waakhond' (de Autoriteit Financiële Markten), een 'consumenten-waakhond' (de Consumentenautoriteit) en een 'Post- en Telecom-waakhond' (de OPTA). Nu is het kenmerk van dit soort waakhonden dat ze nogal eens zitten te slapen of een gecastreerde indruk maken. Denk hierbij aan de falende waaksheid in kwesties als IceSave en DSB. Het publiek weet vaak ook niet wélke waakhond nu precies wáárover waakt. En dikwijls slaan de waakhonden pas aan bij grootschalige misstanden. Allerlei klein gedoe ontgaat ze.
Zo belde ik gisteren de servicelijn van de T-online Shop. Verder een goede winkel, maar met één waanzinnig irritant minpuntje: de instelling van hun telefooncentrale. Je belt als klant à 15 cent per minuut met de servicelijn. Het is blijkbaar druk op de helpdesk: de ene medewerker is naar de wc, de andere is koffie halen. Dat denk ik dan tenminste altijd als ik boodschappen hoor als 'Al onze medewerkers zijn in gesprek'.
Ik moet nu toch echt even opkomen voor de 'verwarde man' die een toespraak hield in het Concertgebouw. En vooral ook voor alle andere 'verwarde' mensen in de stad. Burgemeester van der Laan heeft de verwarde man uit het Concertgebouw namelijk gedwongen laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Op zich is dat misschien fijn voor voor de 'verwarde man', dan kan hij worden behandeld. Maar de kans is groter dat dit slechts een beleefdheidsgebaar is naar onze geschokte vorstin. Ik gok dat hij binnenkort weer onbehandeld over straat loopt.
Pastoor Norbert van der Sluis te Liempde weigerde de uitvaartdienst te verzorgen van een man die euthanasie had laten plegen. Tja, je houdt het niet voor mogelijk, maar ik lees het óók maar in de krant. Je zou zeggen: waar bemoeit zo'n pastoor zich mee? Dood is dood. Doe je plicht en geef de dode een zet richting hemelpoort. Iedereen tevreden.
Maar zo werkt dat niet in het geloof. Euthanasie is namelijk een grote zonde. Daar mag je als dode niet zomaar mee wegkomen. De lijdende mens moet als het ware creperend de weg naar het hiernamaals afleggen. Valsspelen wordt niet geaccepteerd.
Het weblog Verbal Jam bestaat sinds 10 oktober 2001.
De naam van het blog refereert aan een verbale jam-sessie.
Er staan inmiddels duizenden artikelen, foto's, video's en audio-producties in. Bij elkaar zóveel vertier, dat het een wonder mag heten dat er nog geen vermakelijkheidsbelasting over wordt geheven.
