Oneerbiedig

Tijdens een plotselinge opwelling van zelfkritiek stelde ik mijzelf de vraag of ik in mijn stukjes soms niet al te oneerbiedig over politieke hoogwaardigheidsbekleders schreef. Zo vergeleek ik onlangs heel baldadig het bonkige hoofd van een minister met dat van een eland.
Gelukkig kreeg ik mijzelf al spoedig weer in de hand. Ik riep mezelf tot de orde. Immers, in cartoons worden identieke methodes toegepast. Wat ik schrijf zijn eigenlijk verbale cartoons, redeneerde ik ter geruststelling van het geweten. En zolang een minister geen moslim is, kan dat weinig kwaad.

Het 'Brave Hendrik Syndroom'

Waar hebben wij als volk toch misdaan, dat wij telkens van die eigenaardige types als minister krijgen? Ze selecteren ze erop, dat kán niet anders! Ernst Hirsch Ballin is de enig denkbare opvolger van Donner. Beiden zijn juridisch briljant, maar daar gaat het natuurlijk niet om. Want dan hadden ze bijvoorbeeld ook professor Tak kunnen nemen. Maar dat is een normale man en daarmee kan men het volk niet kwellen.

Nee, de opvolger van Donner moest minstens net zo'n mottenballenfiguur met uitgestreken kreukherstellend karakter zijn als Donner zelf. En dan kom je vanzelf uit bij Hirsch Ballin. Hij is zo mogelijk nog erger dan Donner, want in zijn stoffige stijfheid zie ik hém de rap niet aanheffen.

mister zuur en mister zoet

De sharia als natte droom

Vandaag debatteert het parlement over de sharia-uitspraken die minister Donner deed in het boek 'Land van haat en nijd' van Max van Weezel en Margalith Kleijwegt. Hij zegt daarin: "Voor mij staat vast: als tweederde van alle Nederlanders morgen de sharia zou willen invoeren, dan moet die mogelijkheid toch bestaan? Zo iets kun je wettelijk toch niet tegenhouden? Het zou ook schande zijn om te zeggen: dat mag niet! De meerderheid telt. Dat is nou juist de essentie van democratie." (bron: NOS).
Daar raken heel wat kamerleden danig van in de war. Er barst een gekakel los alsof je een vos een kippenhok in slingert.

De verschrikkingen van de safari

Ik snap de mensen niet die op hun vakantieadres de krant nagezonden willen krijgen. Of een schotelantenne op hun caravan zetten. Als er één ding is dat vakantie tot vakantie maakt, is het wel het ontbreken van de Nederlandse politiek. Ik weet niet hoe het ú vergaat, maar met bijvoorbeeld de tronie van Johan Remkes op mijn netvlies ontspant een mens toch niet lekker. Bij een goed glas rosé op een zonnig Frans terras ruïneert de geringste gedachte aan Hilbrand Nawijn de subtiele afdronk. Het eerste de beste Beierse bierfeest is beter te verdragen dan die gipsen grijns van Wouter Bos.

ik bekeer mij tot de islam

Waarschuwing vooraf: een baldadig rechts stukje voor de afwisseling!

Eén van de diepste mysterieën van onze moderne tijd is de politieke meningsvorming. Dat heb ik de afgelopen week weer gemerkt. Vooral de manier waarop degenen die ik als mijn linkse broeders en zusters beschouw tot hun oordelen en loyaliteiten komen is voor mij af en toe ondoorgrondelijk. Dan begrijp ik het proces bij rechts dikwijls nog beter: die kijken in hun portemonnee en dan weten ze gelijk hun standpunt. In mijn ogen verwerpelijk, maar wél zo duidelijk.

Bij uiterst links is dat een stuk ingewikkelder. Neem nou hun houding tegenover moslims. Daar zijn ze doorgaans dikke maatjes mee. Zelfs zo dik dat ze typeringen als 'moslimknuffelaars' uit populistische hoek schouderophalend over hun kant laten gaan. Zij weten het gelijk aan hun zijde. Ik vind het best, daar niet van. Ik geef mijn zwager ook wel eens een aai over z'n krullenbol en hij is moslim.

Hef de LPF maar op

De LPF moeten ze opheffen. Natuurlijk zal het u niet verbazen dat ik deze mening ben toegedaan. Ik word immers beschouwd als een onverbeterlijk lid van het linkse rapaille.
Maar er zijn ook objectieve argumenten voor. Na de onfrisse taferelen binnen de LPF die leidden tot de val van het kabinet Balkenende I, is er in politiek Den Haag en ver daarbuiten niemand meer die de partij serieus neemt. En sindsdien heeft de club ook geen enkele aanleiding gegeven om dit standpunt ter herzien.