De verschrikkingen van de safari

Ik snap de mensen niet die op hun vakantieadres de krant nagezonden willen krijgen. Of een schotelantenne op hun caravan zetten. Als er één ding is dat vakantie tot vakantie maakt, is het wel het ontbreken van de Nederlandse politiek. Ik weet niet hoe het ú vergaat, maar met bijvoorbeeld de tronie van Johan Remkes op mijn netvlies ontspant een mens toch niet lekker. Bij een goed glas rosé op een zonnig Frans terras ruïneert de geringste gedachte aan Hilbrand Nawijn de subtiele afdronk. Het eerste de beste Beierse bierfeest is beter te verdragen dan die gipsen grijns van Wouter Bos.

Nu ik weer terug ben uit de diepe stilte van de Zweedse bossen waarin ik dit jaar was ondergedoken, kost het mij grote moeite opnieuw te focussen op het kleinzielig politiek gefriemel in Den Haag. Wat is het eigenlijk toch een triest stukje folklore dat we daar in stand houden. Op zich noodzakelijk, maar het is gedevalueerd tot een klucht van bekrompen 'kleine luiden'. Het partijstelsel is dusdanig versplinterd, dat wij binnenkort voluit kunnen concurreren met de Zweedse lucifersindustrie.

Het is allemaal gedreutel op de vierkante centimeter. Gerard van As verlaat verongelijkt de kamer. Balkenende spreekt zijn teleurstelling uit over de Verenigde Staten. Lijsttrekkers leuteren oeverloos over de nieuwe verkiezingsprogramma's. Volk en parlement worden door crècheleidster Femke Halsema nog altijd even betuttelend als pedagogische verantwoord toegesproken. Nederland is veel te tolerant. Met name voor z'n politici.

Nog dagelijks droom ik daarom terug naar mijn elandensafari in de Zweedse wouden. In een stoere Landrover hotsten wij door de vallende avond over ruige en verlaten paden. Af en toe kruisten wij een bruisende rivier, stoof een patrijs voor onze aanstormde wielen weg en voorkwamen we ternauwernood dat we in een greppel belandden. Een geweldige ervaring! Dat was nog eens wat anders dan al die nachtelijke debatten over de achternamen van Ayaan! Dit was het echte leven!

Het enige minpuntje was, dat de elanden zich niet lieten zien. Voorzichtig opperde ik dat ons motorlawaai ze wellicht afschrikte. Nee hoor, dát waren ze wel gewend!
Naarmate de duisternis dieper tussen de bomen zonk, schold de man steeds harder op de afwezige elanden, die hij bijkans sabotage van zijn broodwinning verweet. Hij klom zelfs op het dak van de Landrover om met zijn verrekijker de horizon af te speuren. Net toen wij de moed wilden opgeven, slaakte hij een gespannen kreet en wees het bos in. Ruim honderd meter verderop, ja dáár, tussen die twee berkenstammetjes, stond een eland. Ik zag niks, het was al vrijwel donker.
Hij overhandigde mij zijn verrekijker.
"Kijk, dáár, hij tilt net z'n kop op!"
Ik stelde scherp. Een seconde later zag ik wat hij bedoelde en ik slaakte een kreet van ontzetting: "Dat is niet de kop van een eland! Dat is die van Aart Jan de Geus!"

Tags:
politiek safari

Geef een reactie: