Het heldendom van Henk Kamp

Politieke portretten (geschilderd in vals licht)

Henk Kamp. Minister van Sociale Zaken.
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik van die man moet denken.
Nou ja, laat ik eerlijk zijn, ik weet wél wat ik van die man moet denken, maar dan wordt het meteen weer zo'n onaardig stukje.

Henk was indertijd in het zoveelste kabinet Balkenende een zeer verdienstelijk minister van Defensie.
Volgens ingewijden althans, want ik heb geen verstand van wapengekletter en ander zinloos geweld.

De overlast van Ivo Opstelten

Onlangs las ik in de krant dat onze minister van Veiligheid en Justitie, Ivo Opstelten, weer een stukje van onze rechtsstaat gaat afbreken. Zijn grote voorbeeld was Piet Hein Donner, die op dit gebied ook al het nodige sloopwerk heeft verricht.

Ivo Opstelten maakt de toegang tot de rechtspraak voor de gemiddelde Nederlander nog wat moeilijker dan ie al was.
Hij heeft zich namelijk voorgenomen om het griffierecht voor een gang naar de rechter eens even flink te verhogen. Naar de kantonrechter kost je minstens 125 euro, bij de bestuursrechter begint het bij 500 euro.

Een vervelend mannetje

Wat is onze minister van Binnenlandse Zaken toch eigenlijk een vervelend mannetje.
Niet van vandaag op gisteren, maar al jarenlang.
Op diverse ministeries heeft Piet Hein Donner zich ingespannen om mensen het leven zuur te maken.
Bij voorkeur mensen die het niet zo breed hebben.
Onder 'niet zo breed' moeten wij ook de middeninkomens verstaan, want vergeleken bij het inkomen van Donner zijn de meeste salarissen een stuk smaller.

Volgens mij heeft Donner tijdens zijn diverse ministerschappen maar weinig gedaan waar het volk echt vrolijk van kon worden. Altijd was het afknijpen, inperken en bezuinigen.

Klantvriendelijkheid op de tram

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Even afreageren...
Over het algemeen ben ik best te spreken over de klantvriendelijkheid van het trampersoneel.
Het komt regelmatig voor dat er nog even op mij wordt gewacht als ik in de verte aan kom rennen.
Mijn groet wordt in de regel vriendelijk beantwoord.
Men heeft op mijn verjaardag zelfs een keer voor mij gezongen met de hele tram.

Des te schrijnender is het wanneer je merkt dat één enkele trambestuurder het zorgvuldig door zijn collega's opgebouwde klantvriendelijkheidsimago weer onderuit probeert te halen.
Die rotte appel op de tram is de bestuurder van lijn 1, wagen 2040, die mij heden, op woensdag 16 maart om 13.55 uur oppikte van de halte Johan Huizingalaan.
Ik noem hem maar even expliciet, anders moeten zijn collega's lijden onder de gevolgen van zijn onbeschofte gedrag.

Een kruidenier als kinderrechter

Misschien ligt het genuanceerder, maar zoals het tot mij kwam is het een eigenaardig verhaal.
Dinsdagavond zag ik een bijna ontluisterend te noemen documentaire over het werk van de kinderrechter.
Verschillende zaken met evenzoveel verschillende kinderen passeerden de revue.
Eén van die zaken kwam onmiddellijk in de clinch te liggen met mijn rechtvaardigheidsgevoel.

Met Henk Bleker ben je je leven niet zeker

Als ik niet snel genoeg wegzap zie ik de laatste tijd steeds weer die Henk Bleker op tv.
Eerst als interim-voorzitter van het CDA, tegenwoordig als staatssecretaris van Landbouw en Natuurvernietiging.
Hij maakt op mij de indruk van een typische carrièrebestuurder.
Iemand op wie we tijdens de laatste verkiezingen niet hebben kunnen stemmen, maar die dankzij lekker meelullen met Maxime nu een fijn baantje in het kabinet heeft gekregen.

U begrijpt onderhand: ik mag die man niet.
Hij is iemand die uitstraalt dat hij het toch erg met zichzelf heeft getroffen.
En van een CDA-er kan ik dat al helemáál niet hebben.

De stem van Tooske

Ik belde een verzekerings-maatschappij, want ik moest daar iemand spreken.
Over een kwestie.
Ik kreeg een stemcomputer aan de lijn.
De computer was zogezegd een vrouwtje, want de computer had een vrouwelijke stem.
Zwoel en toch zakelijk. Verleidelijk, maar toch op afstand.
Dit is volgens mij zorgvuldig uitgekiend en afgewogen.
Zo'n computervrouwtje wil namelijk direct allerlei privé-dingen van je weten, zoals je postcode en je huisnummer.
Dat ligt altijd gevoelig bij de klant.
Wanneer je daarbij als vrouwelijke computerstem niet de juiste toon weet te treffen, gaan de mannen aan de lijn zich meteen van alles in hun hoofd halen.
Gewend als zij zijn aan telefoonseks misschien.
Want zo zijn de mannen.
Niet ik, andere mannen, mannen in het algemeen.
Dus nee, het was gewoon 'om mij beter van dienst te kunnen zijn'.
In theorie kan dit nog steeds van alles betekenen, maar ik ben een realistisch mens.
Ik kreeg er al meteen de pest in.
Want ergens ben je dan tóch teleurgesteld.