De stem van Tooske
Dinsdag 15 Februari 2011 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Baldadig
Ik belde een verzekerings-maatschappij, want ik moest daar iemand spreken.
Over een kwestie.
Ik kreeg een stemcomputer aan de lijn.
De computer was zogezegd een vrouwtje, want de computer had een vrouwelijke stem.
Zwoel en toch zakelijk. Verleidelijk, maar toch op afstand.
Dit is volgens mij zorgvuldig uitgekiend en afgewogen.
Zo'n computervrouwtje wil namelijk direct allerlei privé-dingen van je weten, zoals je postcode en je huisnummer.
Dat ligt altijd gevoelig bij de klant.
Wanneer je daarbij als vrouwelijke computerstem niet de juiste toon weet te treffen, gaan de mannen aan de lijn zich meteen van alles in hun hoofd halen.
Gewend als zij zijn aan telefoonseks misschien.
Want zo zijn de mannen.
Niet ik, andere mannen, mannen in het algemeen.
Dus nee, het was gewoon 'om mij beter van dienst te kunnen zijn'.
In theorie kan dit nog steeds van alles betekenen, maar ik ben een realistisch mens.
Ik kreeg er al meteen de pest in.
Want ergens ben je dan tóch teleurgesteld.
Het computervrouwtje had mij ook veel te veel pretenties.
Digitaal dom en blond als zij was: zij zou mijn stem wel eens eventjes begrijpen en analyseren.
Leer haar de mannen kennen!
Om haar te sarren zei ik mijn postcode zo terloops mogelijk.
Lekker 'casual', zeg maar.
Tooske ging prompt de mist in.
Ze begreep mij niet.
Ja, ik was haar ondertussen maar Tooske gaan noemen. Omdat zij een computer was, lag Dell wellicht meer voor de hand, maar dat klinkt dan meteen weer zo hoerig.
Op school hadden wij ook een Tooske die door de andere jongens pesterig 'zonder dooske' achterna geroepen kreeg.
Niet door mij natuurlijk. Ik zou zoiets nooit doen.
Ik slaakte een diepe zucht.
Ook daar wist Tooske geen raad mee.
Het zou toch getuigen van een stukje klantvriendelijkheid wanneer een stemcomputer de zucht als uiting van ongenoegen of wanhoop bij de consument weet te herkennen.
Er bleef mij niets anders over dan de gevraagde informatie nogmaals minutieus articulerend in te spreken.
Ongeveer zoals je een Belg de weg uitlegt.
Sorry voor de Belgen, maar een betere vergelijking wil me even niet te binnen schieten.
Ze moeten zich maar even opofferen terwille van de duidelijkheid.
Tooske wilde vervolgens weten over welk onderwerp ik wilde spreken.
Ik noemde de naam van iemand die mij een email had gestuurd.
Daar had Tooske niet op gerekend. Tooske had met haar digitale dooske gedacht dat zij mijn vragen zélf wel kon afhandelen.
Ik voelde enige paniek bij de software aan de andere kant van de lijn.
Toch knap dat ze die al kunnen inbouwen.
Tooske kwam er niet uit.
Het liefst had Tooskes programmeur haar natuurlijk laten doorvragen totdat zij het goede antwoord had.
Zoals bij die raadspelletjes:
"Is de persoon een vrouw?"
"Woont de persoon in Nederland?"
"Is het een werkelijk bestaand persoon?"
"Is de persoon beroemd?"
"Lijkt ze op een lampenkap?"
Waarop Tooske dan triomfantelijk zou kunnen roepen: "Is het Annemarie Jorritsma? Sorry, die werkt niet bij ons."
Maar daar kan een gerespecteerd verzekeringsbedrijf niet mee aankomen.
Tooske moest bakzeil halen, de handdoek in de ring gooien en de pijp aan Maarten geven.
Zij zag zich genoodzaakt mij alsnog door te verbinden met een echte telefoniste.
Die heette Loes.
U begrijpt waarom ik toen besmuikt moest gniffelen.
Loes was geen computer, verzekerde zij mij.
Zij hoefde mijn postcode en huisnummer niet te weten.
Zij keek wel beter uit, vermoedde ik.
Loes handelde mijn kwestie tien keer zo snel af als Tooske.
Ik werd direct doorverbonden.
| Tweet |
