Zondag 18 November 2001 in categorie Satire
Ik heb al een paar jaar geen abonnement meer op een dagblad. En toch voel ik me geen cultuurbarbaar.
Vroeger had ik zelfs een abonnement op twee kranten, De Volkskrant en Het Parool. Eén voor 's morgens, één voor 's avonds, redeneerde ik toen. Dat was heel naief.
Het gaat niet goed met de dagbladen, hoor ik op de radio. Want radio luisteren doe ik wel. Hij staat vastgeroest op Radio 1. Televisie kijken doe ik ook. Hoewel ik moet toegeven dat sinds ik een breedbeeld exemplaar heb mijn blik op de wereld daardoor niet is verruimd.
Maar terug naar de krant. Zoals ik zei: het gaat niet goed. Ik zal ze hier vertellen waarom. Ik vrees dat ze dat niet zullen oppikken, want ze lezen mijn weblog niet.
Dus waarom zou ik hun stukken lezen als ze de mijne niet lezen?
Zelf zeggen ze wellicht dat het komt door de Spits en de Metro. Onzin. Die moet je als kwaliteitskrant makkelijk aankunnen. De ware redenen zijn veel platvloerser.
Ten eerste: dagblad is te dik, vooral op zaterdag. Sinds we geacht worden al ons oud papier naar de container te sjouwen is het hebben van een abonnement letterlijk een last. De kat klaagt ook: met de Volkskrant onderin de bak blijft er te weinig graafruimte over.
Ten tweede: dagblad is te groot. Ik krijg lamme armen van de spanwijdte. Het Parool heeft eens een handzamer formaat geprobeerd geloof ik (ik had toen al het Parool niet meer). Dat idee is de grond in geboord, maar waarschijnlijk niet door de lezers. Ik kan bij het lezen natuurlijk wel de krant op de grond leggen, maar dan komt alweer die kat zeiken.
Ten derde: dagblad is te dagelijks. Ik hoef niet iedere dag. Daarvoor heb ik het te druk. Ik krijg
NU.nl al niet uit. Het zou mogelijk moeten zijn mij te abonneren op alleen de zaterdagaflevering. Zien jullie dat, beste krantenjongens en meisjes? Zomaar een goed idee voor jullie: meer variatie in abonnementsvormen!
Nog een idee: promoveer jullie Echo, Amsterdams Stadsblad, Westerpost en wat er nog meer aan brievenbuscongestie bestaat tot kwaliteitskrant. Dan hoeven we maar één keer per week vieze vingers te krijgen en zijn we meteen van die trutverhaaltjes af. Nu hebben de mensen niets dan last van die bladen.
Ik hoor de tegenwerpingen al: er staat buurtnieuws in. Dat willen wij helemaal niet weten! Ons buurtnieuws maakt de bejaarden bang!
Nog een tegenwerping: er staan gemeenteberichten in. Welnu, die horen we wel bij Radio Bergeijk, wat in Amsterdam hetzelfde is als Radio Noordholland en AT5.
En nog één: u hoeft die weekbladen niet te ontvangen, u had een sticker op uw brievenbus kunnen plakken. Heb ik gedaan. Die is er direct door die snotneus van de Echo weer afgerukt! En dan durft hij ook nog met Oud en Nieuw om een fooi te komen! Uiteraard voorafgegaan door een legioen nep-bezorgers. Vroeger moest je de bel afzetten met Luilak, nu doe je dat direct na de Kerst.
Dus nogmaals: één keer per week een dagblad is voldoende. Zodra dat bestaat zal ik het aanbod van die juffrouw van de abonnementenafdeling in welwillende overweging nemen als ze mij weer telefonisch benadert met 'drie weken voor een tientje' of wat het dan ook is.
Die lastpakken bellen altijd onder het journaal. Dat doen ze expres. Dus dan zeg ik: "Nu mis
ik het journaal, nu ga jij voor straf voorlezen wat er in die krant van jou staat!" Die heeft ze dan even niet bij de hand. Over actueel gesproken.
Spreekwoord: De kat krabt de koppen uit de krant.
Vrijdag 16 November 2001 in categorie Gozertje
Fransie vertelde eergisteren dat hij door een kerel achterna gezeten was. Die vent had gezien dat Frans vorige week twee planten uit zijn stoeptuintje had gejat. Ik had nog aan Frans gevraagd waarom hij dat gedaan had. 'Wij hebben een volkstuin', had hij gezegd.
Maar gisteren zag die vent Frans dus lopen en hij kwam hem achterna met een schep. 'Ik sla je kop eraf!' riep hij steeds maar. Frans probeerde snel weg te komen, maar die kerel was vast hardloper geweest of zo. Want hij haalde hem bijna in. Ze gingen door de hele buurt heen. Een buurvrouw waarschuwde Fransies vader. Die is mager, maar erg sterk, zeggen ze. Hij werkt in de bouw.
Z'n vader hielt die man tegen. Hij wilde hem alleen vragen wat er aan de hand was. Maar die vent was zo door dolle heen dat hij Frans z'n vader meteen ook een hengst met die schep wilde geven. Dus zei Frans z'n vader maar niks meer en sloeg die kerel met één harde klap tegen de grond. Daarna zei hij pas 'als we zo gaan beginnen...' en sleurde Fransie mee naar huis.
Later hoorde ik dat Frans de planten toch had moeten terugbrengen en z'n excuus had moeten aanbieden. Maar hij heeft alleen de planten bij die kerel voor de deur gezet. Het was hem verder te link, zei hij.
Had ik maar zo'n vader als Frans. Daar kun je tenminste mee voor de dag komen. Die van mij is maar een sukkel die geeneens een Playstation kan betalen.
Mijn vader zegt dat ik erg aardig schrijf voor mijn leeftijd. Ja, kunst. Hij verbetert alles. En toch blijft hij een sukkel. Slijmen helpt niet.
Woensdag 14 November 2001 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Normaal bemoei ik me daar niet mee, maar nu moet ik toch echt even opkomen voor die homo's in Egypte. Ze gaan de gevangenis in omdat ze homo zijn. Dat is toch weer zo'n ander puntje waar ze in die Islamitische culturen van het Midden-Oosten nog even aan moeten werken. Want het is een primitieve gedachtengang om het homo zijn als misdaad te bestempelen.
Laten we hier eens even dezelfde rare denkwijze volgen. Moebarak en Arafat ontmoeten elkaar op het vliegveld van Caïro. Het eerste dat ze doen is elkaar uitgebreid staan zoenen. Stelletje homo's... Ach, laat ze toch lekker genieten. Ze hadden elkaar al in geen weken meer gezien.
Maar voor de rechter ter plaatse zou dit zeker een gegronde reden moeten zijn om beide heren terstond in het gevang te werpen wegens publieke beoefening van de herenliefde.
En wie weet wat de beide gezagsdragers nog verder in hun conferentie-achterkamer liggen te rotzooien met elkaar. Arabische topconferenties zijn natuurlijk al helemáál complete orgiën. Valt er soms veel te bespreken achter die gesloten deuren? Nee, kopje thee en daarna lekker waterpijpen!
Inderdaad: vreselijk domme praat allemaal. Maar wordt het dan ook niet eens tijd om je eigen rechtssysteem en eventuele godsdienstige geschriften van dit soort onzin te zuiveren?
En Nederlandse imams wil ik hierover ook niet meer horen!
Woensdag 14 November 2001 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Ik kreeg een T-shirt met daarop een lijfspreuk. Dat is een praktische uitvinding, want een lijfspreuk hoort tenslotte op je lijf.
De spreuk die ik mocht aantrekken luidde:
Carpe Diem ('Pluck den Dagh').
Sommige geplukte dagen zijn al verlept zodra je het ochtendblad uit de brievenbus trekt.
Ja, eh, trek maar weer uit!
duidelijk geen spreuk voor de cynicus
Woensdag 14 November 2001 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Begin deze week hoorde ik kamerlid Rob van Gijzel op de radio over de bouwfraude. Het liep tegen de reclame.
Zijn laatste haastige zin: "We willen hier genitaliën!"
Wablief?????????
Muntje valt: "We willen hier géén Italië!"
Kennelijk bestaan er ook Freudiaanse 'verluisteringen'...
Woensdag 14 November 2001 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Ben ik te ijdel als ik hier kort vermeld dat in een verleden al dikwijls 'le plaisir de se voir imprimé' mogen smaken? Wees gerust, dat relativeer ik zelf wel. De opmerking is even nodig voor de context.
Wat ik eigenlijk kwijt wil is dit: in een weblog gelezen worden is een toch een andere ervaring dan in een tijdschrift. Vooral omdat het om veel minder mensen gaat voelt het intiemer. Collegialer ook. Op het eerste gezicht is dit laatste misschien een vreemde typering, maar het lezerspubliek schrijft vaak zelf. En dus zijn het collega's.
Ze nemen de moeite je te lezen en te reageren. Een prettig gevoel.
Daarom:
Marion,
Ton, jullie maken mijn dagen goed.
een lifelog ligt tenminste niet de volgende dag in de kattenbak
Zondag 11 November 2001 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Nog maar eens wat weblogjes afgestruind. Als beginner moet je je tenslotte oriënteren (niet te lang). Ik had toch niets anders te doen. Echt heel mooi ontworpen vind ik Hinke Suds and Soda. Precies mijn smaak. En inhoudelijk interessant, zo'n oorlog met een voormalig werkgever. Volg ook de link naar de bevriende Voordewind. Wat zijn we toch een creatief kunstenaarsvolkje.
Iets intrigeert mij. Veel van die weblogs staan op een eigen domein. Hebben die mensen allemaal een eigen servertje draaien? En/of geld over voor de domeinregistratie en hosting? Kunstenaars zijn toch per definitie arm? En over webloggers die net hun baan verlaten hebben lees ik ook meermalen. Of zetten ze het stiekem op de server van de baas? Misschien dummy-vragen, maar ik word graag ingelicht over de diepere achtergronden.
Diverse weblogs kom je tegen in elkaars link-lijstjes. Dat wordt een beetje incrowd, heb ik de indruk. Lees jij mijn weblog, dan lees ik het jouwe. Of ben ik nu te brutaal? De reacties bij de berichten zijn van collega-logs. Menig weblogger is momenteel geveld door de griep. Men wenst elkaar beterschap.
Uitgebreid, bij vlagen interessant maar een tikkie pretentieus is Sikkema. Misschien moet je webloggen ook niet te lang doen. Lees vooral een aflevering uit zijn 'interview' archief met Ralph Oei, die de vooraf ingestuurde vragen op Johnny The Selfkicker-achtige wijze beantwoordt. Ik ben wel benieuwd of Ralph lang aan deze zinnen heeft zitten knutselen of inderdaad de rapheid heeft van wijlen de heer Van Doorn. Niettemin vermakelijk.
journaal!
