Dinsdag 20 Januari 2004 in categorie Tragische misverstanden
Lieve jonges en meisjes.
Linkse mense, dat zijn heel domme en vreselijke mense. Die willen namelijk de wereld verbetere. Om te beginne bij Nederland. Zij wille bijvoorbeeld dat alles eerlijker gaat en dat iedereen in dit land een beetje gelukkig kan zijn. Maar ja, dàt moete we natuurlijk niet hebbe! Dat is wel héél onnozel natuurlijk! Dan komt iedereen hiero heen!
En dan toch doorgaan, hè!
Linkse mense zijn dus ook hele eigenwijze mense, dat merk je wel.
Linkse mense vinde het ook nie leuk dat de ene groep achterlijk veel geld heb en de andere bijna niet te vrete krijgt. Die rijke hebbe d'r toch zeker hard voor gewerkt? En wie arm is heb dat an zichzelf te danke. Nee, als je
links ben, ben je blind. Dan zie je niet dat het die arme mense hun eigen schuld is dat ze geen werk hebbe, of oud of ziek zijn.
Zo hadden we lang gelede een
linkse man die een wet maakte dat bejaarde AOW krege. AOW is geld dat je gratis krijgt. Bejaarde zijn mense als jullie opa en oma. Jullie opa en oma zijn die rimpelige types die jullie altijd 'graftak' noeme enzo.
Maar goed, tamelijk geschift idee dus van die
linkse loser Drees, want zo heette hij. Laat die bejaarde maar gewoon werke voor hun geld! Nou ja, en zo wilde dat
linkse tuig dus nog veel meer mense gewoon maar geld en onderdak geve, zoals allerlei mense die naar dit land vluchtte omdat ze in hun eigen land de kans liepe een nekschot™ te krijge. Tja, daar kunnen we natuurlijk allemaal niet aan gaan beginne, zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar. Dan kenne we iedereen wel binnelate, niewaar?
Nou en zo hebbe ze dus nog een heleboel meer van die dinge, die
linkse mafkeze. Zoals niet discriminere, andere mense helpe als ze niet meer voor hunzellef kunne zorge, vrijheid van meningsuiting... Nou ja, dat laatste heb natuurlijk ook wel weer voordele, want dan kenne we ze gewoon uitschelde voor vuile communist en stalinist of hoe dat allemaal hete mag. Maar zij moete natuurlijk wel altijd hun bek houde als wij dat vinde. Ja toch? Ze moete al helemaal geen weblog beginne met zo'n eige
linkse mening, want dan kome wij natuurlijk effe langs met ze alle... En wèl de deur voor ons opezette, want censuur™ dat pikke we per definitie niet van die tering-Trotskiste™! En denk erom dat wij gaan uitmake wat en wie
links is. We zulle d'r hier weer es een fatsoenlijk land van make, ja? Respect™ is ons motto! O ja, nog effe dit:
links is dus de kant waar je hart zit. Weten jullie wat dat is? Anders krijge we weer misverstande...
Links verwijderd. Mocht niet van de censuur.
Maandag 19 Januari 2004 in categorie Klein Proza, Flashback verhalen
Mijn grootvader was in de vorige eeuw een bewonderenswaardig artistiek meubelmaker. Tussen de bedrijven van het grote meubelmaken door creëerde hij ook allerlei kleine gebruiks- en siervoorwerpen van hout, zoals geraffineerd ingedeelde kistjes en sieradendoosjes. Stuk voor stuk waren het kleine kunstwerken, prachtig gepolitoerd, ingelegd met de mooiste houtsoorten of voorzien van fijnzinnig houtsnijwerk. Ik bezit ook nog een kastje van hem met ingewikkelde handgezaagde zwaluwstaart verbindingen. Dat is nog eens wat anders dan de pennen en schroeven van Ikea.
Ik doe het hem niet na, ik heb zijn talenten niet geërfd. Integendeel, reeds op de eerste handenarbeidles die ik ooit op school kreeg werd genadeloos duidelijk dat ik in dit opzicht een schande was voor de nagedachtenis van mijn grootvader.
Lees verder...
Zondag 18 Januari 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Soms moet je dingen weer eens duidelijk op een rijtje zetten. Dat moment is nu aangebroken. Toen ik een paar jaar geleden Verbal Jam startte, deed ik dit omdat ik geloofde in het toenemend belang van internet als publicatiemedium. Na een jaartje is de site met de onmisbare hulp van
Xiffy overgezet naar een 'content management systeem'. Dat werd Nucleus. Toen bleek ik ineens bij de 'weblogs' te horen.
Zaterdag 17 Januari 2004 in categorie Klein Proza
Ik kwam onlangs op het ijdele idee om eens mijn bakkebaarden te laten staan. Na een week moest ik constateren dat het groeiproces behoorlijk moeizaam vorderde. Een ander punt van zorg was dat de rechterkant sneller opkwam dan de linker.
Het zachte trauma van de puberteit kwam weer boven. Ook toen al wilde het maar slecht vlotten met de baardgroei. En dat in een periode dat je als jongen van je eigen lijf wel een moreel steuntje in de rug kon gebruiken. Deze uiterlijke kenmerken waren voor de buitenwereld het bewijs van een geslaagde overgang naar het man-zijn. Althans, zo voelde je dat. Vooral in de beginjaren van de middelbare school zou het een niet geringe opsteker zijn geweest wanneer ik alvast wat fiere beharing op mijn kaaklijn had kunnen etaleren. Immers, de status van jongetjes in die leeftijd wordt in niet geringe mate bepaald door de noodzaak tot scheren.
Steeds meedogenlozer manifesteerde zich in onze klas de tweedeling tussen de stoppelkinnen en de babyfaces. Met een door afgunst gevoed gevoel van afschuw constateerde ik hoe de baardgroei zich bij de beter bedeelde knapen steeds voorspoediger ontwikkelde. Bij mijn lotgenoten herkende ik de wanhoop in hun ogen.
In het bijzonder waren wij jaloers op Joop, een uit de kluiten gewassen bink die zich reeds op zestienjarige leeftijd de luxe van een heuse snor kon permitteren.
Wij zaten op een strenge en conservatieve school, waar men er je de toegang weigerde wanneer er iets aan de persoonlijke verzorging mankeerde. De directeur vond een snor op de lip van een zestienjarige onverzorgd. Joop moest naar huis om hem af te scheren. Het behoeft geen betoog dat vanaf dat moment zijn reputatie was gevestigd tot in het door ons overzienbare deel van de eeuwigheid.
Tot overmaat van ramp bleef de suprematie van de Joop op het gebied van haargroei niet beperkt tot het hoofd. Bij het douchen na de gymles liet Joop zich graag voorstaan op zijn riante bos schaamhaar. Zelfs de troost dat men door dit bos de boom niet meer zag werd ons niet gegund. Zijn leuter slingerde er met nonchalant gemak bovenuit. Joop staarde steevast laatdunkend naar onze kale papegaaiensnaveltjes, zoals hij het graag uitdrukte, die vervolgens vernederd verder slonken naar parkietensnaveltjesniveau. Het was verbluffend hoe snel wij ons konden aankleden. Daarvoor hebben wij toen nog menig compliment van de gymleraar in ontvangst mogen nemen.
Wanneer ik Joop nog eens tegenkom hoop ik dat hij kaal is. Van boven dan. Naar het overige ben ik niet nieuwsgierig. Dan is het eindelijk mijn beurt om te pronken met de mooie haardos die ik nog bezit. Met de baardgroei is het inmiddels ook wel redelijk goed gekomen. Op die luie bakkebaarden na.
Vanmorgen stond ik mij als altijd routineus onder de douche te scheren. Gewoon op gevoel. Mijn gedachten dwaalden af naar deze jeugdherinneringen. Zo kon het gebeuren dat het scheermes tijdens dit moment van onoplettendheid de prille tochtlatten om zeep hielp.
Zou er zoiets bestaan als 'Freudiaans scheren'?
verschenen in nieuwsbrief nr 140 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 17
Zaterdag 17 Januari 2004 in categorie Politiek & Maatschappij, Media
De positie van de Amsterdamse wethouder en oud-kamerlid Rob Oudkerk wordt steeds meer onhoudbaar, kwettert het radionieuws deze morgen met nauw verholen opwinding. Want de wethouder gaat naar de hoeren en het bewijs schijnt op videobeelden te staan. En dus was hij chantabel. Dat hoerenlopen gebeurde destijds in Den Haag, maar in Amsterdam is hij daar plezierig mee doorgegaan. We kunnen die 'e' op het straatnaambordje van het Oudekerksplein blijkbaar wel doorstrepen.
En dus barst nu de discussie los of Oudkerk dat losbandig gedrag in zijn positie wel kan maken. Woorden als 'voorbeeldfunctie', 'chantabel' en 'privézaak' zult u in dit verband veel in de media tegenkomen. Je zou daarentegen ook kunnen zeggen: nu kómt de politiek eens fijn onder de mensen, is het wéér niet goed!
Lees verder...
Vrijdag 16 Januari 2004 in categorie Tragische misverstanden
Kamervoorzitter Weisglas wil de kieswet veranderen om te voorkomen dat dissidenten in een fractie zich afsplitsen en doorgaan als een zelfstandige nieuwe fractie. Wanneer iemand zich niet langer thuisvoelt bij een partij moet hij zijn zetel ter beschikking stellen, vindt Weisglas.
Het lijkt me een goed idee. Iemand is immers binnengekomen onder de vlag en via de kieslijst van een bepaalde partij. Dus weg bij de fractie, dan ook van die stoel af. Een uitzondering zou ik willen maken voor degenen die voldoende voorkeurstemmen hadden om in zijn/haar eentje een zetel te verdienen.
Aanleiding tot het initiatief van de kamervoorzitter is het recente gedoe rond het SP-kamerlid Lazrak.
Lees verder...
Vrijdag 16 Januari 2004 in categorie Media
Met gepaste trots constateer ik ineens dat Verbal Jam ook als informatiebron voor het onderwijs wordt gebruikt, en wel bij
Stepnet:
Klein radertje in het geheel, maar toch...
