De opvoedkundige waarde van Zweedse gehaktballetjes
Zondag 30 December 2012 in categorie Even afreageren
Soms moet het even: naar Ikea. Iedereen weet hoe uitputtend het kan zijn. Aan het eind van de meubelmarathon sta je op punt van flauwvallen en wil je even rustig eten in het restaurant.
Maar dat gaat zomaar niet.
Direct beginnen er van die kleine etters rond je tafel te rennen en tussen je stoel door te kruipen. Kinderen van onbekende herkomst. Terwijl er goddomme tien meter verderop een speciale speelgelegenheid voor ze is. Ouders zijn in de verste verte niet te bekennen. Die zitten waarschijnlijk nu wél rustig te eten.
Kijk, in zulke gevallen is de kindvriendelijke benadering net een brug te ver. Hoewel je met je laatste krachten heus nog wel een poging hebt gedaan: "Nee jongens, niet hier spelen, ik wil even rustig eten…"
Een van de hyperactieve opdonders gaat gewoon door. Je aanwezigheid lijkt hem sowieso geheel te ontgaan.
Je voelt iets knakken bij jezelf. Het moreel waarschijnlijk.
Je offert met genoegen een portie Zweedse gehaktballetjes (köttbullar) op om die in het haar van het blonde rotjoch te wrijven. Terwijl de peperroomsaus in zijn nekkie begint te sijpelen, brul je hem getergd toe: "En nou opzoutö naar Småland, kräng!"
Dan maar een jeugdtrauma. Je wilt tenslotte rustig eten.
En hé, het helpt, hij is meteen weg. Het zijn vast de magische krachten in die klodder vossenbessenjam (lingonberry) die ik altijd bij de köttbullar neem. Heerlijk.
| Tweet |
