Adelheid Roosen
Zaterdag 21 November 2009 in categorie Grijze Golfslag, Opinie
Gisteren zag ik in De Wereld Draait Door Adelheid Roosen voorbij komen.
Ik stond te koken, maar dat staat hier los van.
Adelheid had een korte documentaire gemaakt over haar moeder die aan Alzheimer lijdt.
Deze documentaire wordt vertoond op het IDFA en heet 'Mum'.
Ja, dat krijg je met die Babyboomers, die hebben inmiddels dementerende ouders en daar gaan ze dan meteen boeken over schrijven of documentaires over maken.
Ikzelf ben daar eigenlijk geen uitzondering op, hoewel ik het vooralsnog even bij mijn blog houd.
Laat ik voorop stellen dat ik niet wil twijfelen aan de integriteit of goede bedoelingen van Adelheid Roosen.
Ook wil ik mijn oordeel niet ophangen aan een enkele korte scène.
Adelheid vertelt dat ze haar moeder door de Alzheimer niet ziet verdwijnen, maar juist ziet verschijnen.
Dat is mooi natuurlijk.
Wat wij als kijker zien verschijnen is een bijna naakte oude vrouw in een incontinentieluier, spartelend op een rood doek.
"Dit moet kunst zijn," denk ik dan meteen ruimhartig, want wij Babyboomers zijn wel wat gewend in dit opzicht.
Wij hebben in de loop der jaren al heel wat gekkigheden voor kunst versleten.
'Gedurfd', kun je óók zeggen.
Even later komt Adelheid er zelf ook nog even lekker bij liggen rollebollen op dat rode kleed, want ze wil 'opgaan in het universum van haar moeder'.
Ik heb ook een demente moeder. En een demente vader trouwens.
Dat biedt mogelijkheden, zou ik zeggen.
Wat zal ik eens met ze doen?
Ik probeer me voor te stellen hoe het is om ze naakt in hun incontinentieluier op een rood kleed te leggen.
Hoe het is om mezelf eveneens in een incontinentieluier te hijsen en dan op te gaan in hun universum.
En er dan een film van te maken.
En die dan te vertonen voor een internationaal publiek op het Internationaal Documentaire Festival in Amsterdam.
Daar liggen ze dan, mijn vader en mijn moeder. Weerloos op een rood kleed op het witte doek.
Zij weten niet wat zij daar doen.
Dit mij voorgesteld hebbende, twijfel ik inmiddels toch wel een beetje aan de integriteit en de goede bedoelingen van Adelheid Roosen.
Ik kan natuurlijk niet opgaan in haar universum, maar gaat het niet eerder om haar ijdeltuiterig ego? Om aandacht op het IDFA? (misschien wint ze wel!)
Want wat heeft haar moeder hier aan gehad?
Mijn inmiddels ruime ervaring met het universum van mijn demente ouders heeft me geleerd dat ik ze een groter plezier doe door vaak bij ze te zijn en ze te verwennen met een haring op z'n tijd.
Dat had Adelheid volgens mij ook moeten doen.
Ik hoop niet dat iemand mij een dergelijk documentair kunstje flikt als ik zelf dement word.
Verlos mij dan uit mijn lijden.
Je moet tegenwoordig blijkbaar ook álles notarieel laten vastleggen...
| Tweet |
