Een onprettig gesprek
Zondag 21 December 2008 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Mijn broer belde mij op.Niet mijn echte broer, maar mijn brother from another mother.
Hij had een paar zakelijke mededelingen.
Ten eerste dat hij het na 6 jaar wel welletjes vond.
Ten tweede dat hij er aanstaande dinsdag om half vijf 's middags onder deskundige begeleiding uit stapt.
Dat ik op 29 december op zijn crematie word verwacht.
Dat ik met een aantal anderen zijn kist moet dragen.
Dat ik een toespraak moet houden ("Je kunt nu alvast met mijn necrologie beginnen...").
En of ik onze lieve vriendin A. een lift naar het crematorium kon geven.
Zo, dat was dan geregeld.
Hij klonk tevreden, rustig en bevrijd.
Het is het meest bizarre gesprek dat ik in mijn leven heb gevoerd.
Ik moet daardoor ook nog een paar bizarre dingen doen.
Zo zet ik in mijn agenda: maandag 29 december, crematie van ´mijn broer´.
Alsof het een afspraak bij de tandarts betreft.
Ik ben blij voor hem, mijn eigen verdriet doet niet ter zake.
Mijn tranen lopen via een apart kanaal.
Daar ga ik hem niet mee lastigvallen.
Ik mag mij op dit punt wel enige wrok permitteren.
Het grootste deel van zijn 59-jarige leven was een lijdensweg. Zo lang als ik hem ken had hij een chronische ziekte die hem invalideerde.Zes jaar geleden kreeg hij daarbij nog eens de ziekte van Kahler. Dat is een vorm van beenmergkanker.
Hij heeft in zijn leven dermate veel medicijnen geslikt, bestralingen en chemotherapieën ondergaan, dat ik niet snap dat ze hem zomaar mogen cremeren.
Ik vraag me af of dat milieugewijs verstandig is.
Hij zou op zijn minst moeten worden ingeleverd bij het depot voor chemisch of nucleair afval.
Wees gerust, dit is de zwarte humor waarmee wij tweeën ons al die jaren hebben vermaakt.
Er moet mij toch nog iets van het hart.
Wij zijn beiden niet gelovig. Dat is maar goed ook, want wij zouden het lijden van Christus niet begrepen hebben, het lijden dat hij voor ons mensen heeft ondergaan.
Waarom heeft mijn broeder dan nog zo lang en ernstig moeten lijden? En elke dag ook weer andere mensen?
Sterker nog, ik denk dat mijn broeder liever een middag in het mediterrane zonnetje aan het kruis had gehangen, dan al die ellende van zijn ziektes te moeten doorstaan.
En als er dan straks ook nog geen hemel blijkt te bestaan waarin we kunnen bijkletsen, ja, dan voelen wij ons helemáál genaaid natuurlijk.
Ja, gelovigen der aarde, denk daar maar eens over na.
Ik mag mij op dit punt wel enige wrok permitteren. We hadden samen oude mannetjes op een bank in het park moeten worden, klagend over de jeugd van tegenwoordig, de politiek en de belastingdruk op onze AOW-uitkering.
Het is onvoorstelbaar dat iemand die er altijd voor je was, er over een paar dagen niet meer is. En dat je dat dan van tevoren wéét!
De raarste dingen schieten mij te binnen momenteel. Het is natuurlijk mooi om je eigen afscheid van het leven te kunnen regisseren, inclusief het exacte tijdstip van je dood.
Maar het heeft toch ook iets engs.
Je zult maar slappe knieën krijgen en op het laatste moment niet durven.
Ik weet zijn antwoord: "Die slappe knieën heb ik al, letterlijk."
Maar toch, je kunt ook niet meer terug met goed fatsoen.
Ja sorry, crematie gaat niet door.
Dat krijg je met al die planningen, absurde gedachten...
Ik ga lege tijd overhouden. De dingen die ik op mijn beurt voor hem deed zijn binnenkort overbodig geworden.
Zijn goede raad en daad ga ik missen, onze discussies, zijn kundigheid, zijn eigenwijsheid, zijn organisatievermogen, zijn wrange grappen, zijn kracht onder alle omstandigheden.
U begrijpt, ik ben momenteel even terneer- en uit het lood geslagen, in zak en as en machteloos verbitterd.
Het is niet eerlijk. Maar de zes jaren die hij het extra volhield zijn toch altijd mooi meegenomen.
Dus ik klaag niet.
Een van de laatste dingen die ik kan doen is dit stukje voor hem schrijven. En die toespraak.
Maar op zo'n moment sta je dan toch even met je mond vol tanden en met je toetsenbord vol toetsen.
| Tweet |
