De verliezer
Dinsdag 21 November 2006 in categorie Politieke Portretten
In de hal kwam de hond kwispelend naar hem toelopen. Baasje trok z'n jas aan!
"Ik ga nog even een pakje sigaretten halen!" riep de lijsttrekker naar de woonkamer. Het was verkiezingsavond en hij kon de uitslagen niet langer aanzien.
"Je rookt toch helemaal niet?" klonk de verbaasde stem van Froukje, zijn vrouw, uit de verte.
Hij gromde iets onverstaanbaars terug.
"En moet je de uitslagen niet zien dan?"
"Ach..."
"Laat dan meteen de hond even uit!"
Zuchtend deed hij de opgetogen Jack Russell de riem om. Dat kon er ook nog wel bij.
Vervolgens aarzelde hij even, haalde zijn schouders op en pakte het wapen uit de meterkast. Hij stak het in de zak van zijn regenjas.
Hij trok de deur achter zich dicht en stapte de regenachtige avond in. De hond keek verwachtingsvol naar hem op.
"Nee, nog even wachten tot we bij het bos zijn, dan mag je los."
Op het donkerste bospad dat hij kon vinden haakte hij even later de riem van de halsband. De terrier stoof onmiddellijk weg tussen het duister van de druipende bomen.
De regen sloeg de lijsttrekker in het gezicht. Het deerde hem niet. Hier was hij eindelijk alleen met zijn sombere gedachten en zijn woede.
De kiezers hadden hem in de steek gelaten! Was er in Nederland nog wel behoefte aan het zuivere liberalisme? De stem van het redelijk alternatief was overschreeuwd door het platte populistisch gebral! Veertig jaar lang had zijn partij haar stinkende best gedaan om het land nieuwe impulsen te geven, het staatsbestel te hervormen, het homohuwelijk en de euthanasie erdoor te krijgen. Vol idealisme hadden ze geprobeerd de natie op koers te zetten naar de nieuwe tijd.
Het had niet mogen baten. Zijn vertrouwen in de kracht van mensen was beschaamd! Eén enkel zeteltje restte hem nog in de peilingen en als het vanavond ook maar éventje tegenzat kon hij weer veilingmeester worden! Eénmaal, andermaal en hij was verkocht! Hij tastte naar het wapen in zijn zak. Hij trok het tevoorschijn: de veilinghamer.
Een blinde gefrustreerde woede maakte zich plotseling van hem meester. Zijn hele politieke carrière had hij redelijk moeten zijn, nu begon hij wild om zich heen te slaan. Met de veilinghamer. Hij zag in elke boom een kiezer en beukte de stammen. De stukken schors vlogen in het rond. Kon hem het schelen! Hij was tenslotte niet van GroenLinks!
Plotseling begon in de verte de Jack Russell verwoed te keffen. De lijsttrekker herpakte zich en strompelde tussen de boomtakken door in de richting van het geblaf.
Onderuitgezakt op een bankje zat in de duisternis een ietwat verlopen figuur, in wie de lijsttrekker met enige moeite Hans van Mierlo herkende. Zijn stoere kop was verregend, de wallen onder zijn ogen glommen van het hemelwater. Of waren het tranen?
"Hans! Jij hier?"
Als antwoord lichtte de oude coryfee met een hulpeloos gebaar zijn beide handen even op, maar deed er verder het zwijgen toe. De lijsttrekker ging naast hem zitten en viste onderwijl een hondenkoekje uit z'n zak om de Jack Russell tot zwijgen te brengen.
"Waar hebben wij gefaald, Hans?"
"Ach, gefaald... We hebben er altijd nog een fijn pensioen aan overgehouden..."
Uitgeblust. De eertijds zo gedreven grote leider van het nieuwe liberalisme klonk uitgeblust.
"Je bent toch wél wezen stemmen vandaag, hè Hans?"
Van Mierlo knikte afwezig.
"En toch wél op mij hoop ik?" drong de lijsttrekker aan.
Er viel een ongemakkelijke stilte tussen de beide mannen.
Met een snuivende zucht sprak Van Mierlo uiteindelijk: "Het spijt me Alex. Het is genoeg geweest na veertig jaar. Ik heb op Marianne gestemd..."
"Marianne? Welke Marianne? We hebben helemaal geen Marianne op de lijst! Of ben ik nou..."
De woorden stokten de lijsttrekker in de keel toen het muntje bij hem viel.
Hij was verraden! Dit was regelrecht een mes in zijn rug! De politiek was nog veel vuiler en vunziger dan hij ooit had gedacht! Hij wierp zijn oude partijgenoot een blik vol haat toe en tastte wederom naar zijn veilinghamer...
| Tweet |
