lijnrecht tegenover elkaar
Zondag 23 Juli 2006 in categorie Israël en het Midden-Oosten
De laatste dagen overvalt mij steeds vaker een gevoel van moedeloosheid. De oorlog in Noord-Israël en Libanon sleept zich voort, zonder uitzicht dat hij binnenkort ophoudt. Steeds meer burgerslachtoffers, steeds verder groeiende haat aan beide zijden. Hoe langer de oorlog duurt, des te kleiner de kans dat beide landen nog op afzienbare termijn als normale buren naast elkaar kunnen leven.Voor het publiek in Nederland beginnen de televisiebeelden al te wennen, want de oorlog is niet in onze straten. Hier kunnen we dus veilig onze meningen op scherp zetten, de stellingen pro en contra betrekken, voor en tegen demonstreren, schuldigen aanwijzen en alles verklaren vanuit ons alwetende en superieure macroperspectief.
We hebben onze oordelen klaar, terwijl bijna niemand van de Nederlandse naoorlogse generaties weet hoe dapper dat oordeel overeind blijft als je daadwerkelijk onder vuur ligt. Voor twee vrienden in Noord-Israël hoop ik dat de oorlog zich niet uitbreidt naar Syrië. Ze zijn reservisten. Zij weten precies in welk geval zij worden opgeroepen in actieve dienst. Namelijk wanneer Israël Syrië binnenvalt. Dan zijn ze aan de beurt. Vanaf dat moment zijn ze hun leven niet meer zeker en staan al hun toekomstplannen op losse schroeven. Eén van hen is tankcommandant. Laatst wees hij mij de plek aan waar zijn tank staat. Dat is de plaats waar hij heen moet gaan als het teken wordt gegeven. En ik zal ongerust zijn. Niet alleen voor hem, maar ook voor de doden die hij misschien op zijn geweten krijgt en hoe hij daardoor zal veranderen.
Voor mij was het altijd makkelijk om tegen het wapengeweld van Israël te zijn. Ik stond zeer kritisch tegenover de harde militaire 'oplossingen' die door Israël werden gebruikt in de conflicten met de buren. Gelukkig wist ik mij in het goede gezelschap van progressief Israël. Maar dat was allemaal rationeel.
Ik liep langs de graven van tientallen gesneuvelde soldaten in kibboets Yagur, ik staarde minutenlang naar dat grote graf van een heel gezin dat omkwam bij één enkele bomaanslag. En ik begreep hoe boterzacht de afstandelijk gevormde, 'academische' mening is.
Ik heb nu twee meningen. Een kritische mening voor ons Nationale Linkse Thuisfront, waar men het altijd het beste weet (mijzelf niet uitgezonderd), en een emphatische voor het échte front, waar mijn familie met raketten wordt beschoten. Die twee staan soms lijnrecht tegenover elkaar.
| Tweet |
