grijze golfslag 1: de beslagname

Woensdag 31 Maart 2004 in categorie Grijze Golfslag



≈ Deel 1: administratie in beslag genomen ≈
Kijk, de verhoudingen waren altijd zo: Cornelis was de kostwinner en regelde verder de zogenaamde grote dingen in het leven, zoals de formulieren, de bankrekeningen en wat er verder nog aan administratie was. Johanna deed het huishouden en ons, de kinderen. Johanna was de motor. Sinds hun pensioen is Cornelis met pensioen en is Johanna nog steeds de motor. Johanna loopt inmiddels krom van de artrose en Cornelis zit monter in zijn stoel. Te wachten op wat hem aangedragen wordt. Hij schijnt de opvatting te huldigen dat een mens boven de negentig geen enkele verplichting meer heeft.

Zolang ik mij kan heugen vulde Cornelis eind maart het belastingformulier in. Dat deed hij heel precies en altijd goed. Ik zie hem nog 's avonds aan tafel onder de lamp zitten met een heleboel papieren voor zich.
Wij werden door Johanna tot extra stilte gemaand: "Ssst, je vader is met De Belastingen bezig!" Zij sprak fluisterend maar nadrukkelijk. Wij hoorden als het ware de hoofdletters in haar woorden en er hing een onheilspellende sfeer in de kleine huiskamer. Vol ontzag hielden wij dan onze snater. Dit was menens! Ik reed mijn dinky toy die keren zonder vroem vroem over de wegen op het kokostapijt.

Wanneer wij stiekem naar onze vader keken zagen wij diepe rimpels in een fronsend voorhoofd, een zorgelijke blik, een in gespannen concentratie verzonken man. Het kon niet anders of ons dappere gezinshoofd bestudeerde en mompelde ingewikkelde bezweringsformules om ervoor te zorgen dat een vreselijk monster aan onze deur voorbij zou gaan. En feitelijk was dat ook zo, begreep ik later toen ik zelf het monster moest bevechten.

Vlak na de invoering van de Euro en de belastingherziening vertrouwde Johanna het niet meer zo. Cornelis was verdacht snel klaar met de belastingen dat jaar. Begreep hij het allemaal nog wel? Was het niet beter dat ik er nog eens naar zou kijken? Dat spraken we af.
Toen ik diezelfde dag nog langskwam was het al te laat: koppig en eigenwijs had hij inmiddels snel de blauwe envelop op de bus gedaan. Daarvoor kreeg hij vervolgens flink op z'n falie van Johanna. De vuile stiekemerd! Cornelis wenste duidelijk geen inzicht te geven in zijn boekhouding. Of wilde niet laten merken dat hij er maar een slag naar sloeg. Hij vertrouwde er waarschijnlijk op dat de Belastingdienst een oude man als hij wel te seniel zou vinden om nog langer serieus te nemen.

Gisteren werd mij duidelijk dat hij zich al die tijd niet had willen laten kennen. Hij had allang geen notie meer wat hij aan het doen was op dat formulier. Johanna kon nog net de envelop uit zijn handen rukken voordat deze werd dichtgeplakt. Ik bezag het trieste resultaat: ergens stond een willekeurig zielig kruisje, zijn AOW-tje was aarzelend met potlood ingevuld. Bij het pensioen wist hij alleen nog de naam van zijn vroegere werkgever te noemen. De rest was allemaal achterwege gelaten, inclusief zijn fiscale en huwelijkspartner Johanna. Zijn handtekening stond op de verkeerde plaats, de datum ontbrak.

Cornelis is nog heel goed bij de tijd, maar vooral bij de verleden tijd. De tegenwoordige tijd stelt inmiddels te hoge eisen. En dus heb ik zijn administratie in beslag genomen, de belastingdienst om uitstel gesmeekt. De zoektocht naar de ontbrekende jaaropgaven kan beginnen. Dat kan ik er nog net bij hebben. Want binnenkort zijn Cornelis en Johanna toe aan een nieuwe uitdaging: ze gaan óók nog eens verhuizen.

Gebruikte hulpmiddelen:
Een aardige juffrouw van de belastingdienst.
Een website: http://www.belastingdienst.nl.

[Aantal woorden: 697 - Aantal keer gelezen: 10]

Tweet

 

 

 

Geef een reactie: