Leven als borstbeeld
De revalidatiekliniek
Maandag 03 Februari 2003 in categorie Lijf en ledematenHoe is het om te bestaan als een levend borstbeeld? Want iets dergelijks stel ik me erbij voor wanneer alles lager dan ongeveer de nek niet meer meebeweegt en niet meer voelbaar is. De gangbare uitdrukkingen zijn dan niet meer op je van toepassing. Je kunt niet in het leven staan, je hebt geen levenswandel, want al zesentwintig jaar sta je niet meer op die eigen benen. Ze doen het namelijk niet. Niets beneden die dwarslaesie doet het nog. Je enig vertier bestaat uit zeuren tegen de zusters of ze een asbak op je borst willen zetten en je een aangestoken peuk tussen de lippen willen proppen. En dag en nacht tv kijken, waarbij je door in een buisje te blazen langs de kanalen zapt.
Zo zijn er velen in die instelling. Het revalidatiecentrum waar ook mijn broer met bewonderenswaardige verbetenheid en kracht weer overeind krabbelt. Steeds een treetje hoger, van bed naar rolstoel, van rolstoel naar rollator, van rollator naar looprek. En dat om straks voldoende toegerust te zijn voor een volgende zware veldslag. Hij bewijst mij wie hier nu eigenlijk de sterken en wie de zwakken in de samenleving zijn.
Het is een aparte wereld, een kleine wereld ook, een wereld op voornamelijk wielen. Hóe klein blijkt wel uit het feit dat je er ook andere bekenden tegenkomt.
De vader die in 'het grote leven' onze politieke gangen nagaat, peilt hier nog slechts de stand van zaken met betrekking tot zijn eigen zoon. Die is immers uiteindelijk veel belangrijker dan al die grillige meningen in de gewichtig doende buitenwereld.
Ik tref er bij de lift de mooie lieve vrouw die ik al een hele tijd gemist had. Ik zag haar niet meer in het park, waar zij vroeger bijna dagelijks te vinden was, haar rondjes rijdend op haar accuscooter of hoe heet zo'n ding. Een vriendin waarmee ik vele lange gesprekken voerde in de lente en de zomerzon, altijd blijmoedig en hartelijk. Ze heeft al vele jaren MS, kan niet lopen. Maar mijn gezonde knieën zijn maar slap vergeleken bij de standvastigheid waarmee zij zich door het leven voortbeweegt en zich mentaal staande houdt. Alsof de kracht uit haar ledematen zich heeft verplaatst naar haar geest. Zij volgt haar eigen koers en de rest van de wereld bekijkt het lekker maar. Haar ogen twinkelen haar ietwat pinnig leesbrilletje verre voorbij, haar blonde haren pieken guitig onder het hippie-achtig hoedje uit. Met haar kun je lachen. Altijd.
In dit gebouw zijn het werkelijk de sterkste schouders die de zwaarste lasten dragen.
| Tweet |
