Mark Rutte

Met de verkiezingen in het verschiet schildert Verbal Jam weer een paar dubieuze portretten van politici. Vandaag: Mark Rutte (VVD).

Mark Rutte is een typisch voorbeeld van een compensatiepoliticus. Dat is een man die naar de top wil om jeugdleed te compenseren. Wat dit leed was bij Mark Rutte laat zich raden. Je hoeft geen rijmwoordenboek erop na te slaan om te bedenken waarmee hij zijn hele schooltijd is gepest. Maar nu geeft hij elke treiterende klasgenoot het nakijken door lijsttrekker van de VVD te zijn.

Gonny van Oudenallen

Met de verkiezingen in het verschiet schildert Verbal Jam weer een paar dubieuze portretten van politici. Vandaag: Gonny van Oudenallen (GvO).

Ik neem nog even de kans waar om Gonny van Oudenallen te portretteren, want na de verkiezingen kan het niet meer. Ik hoef het niet te hebben over al haar frauduleuze en opportunistische manoeuvres, want die zijn genoegzaam bekend. Eveneens is het zinloos om haar treurigstemmende onnozelheid breed uit te meten, want dat heeft zij zelf al gedaan.
Nou, dan ben ik wel klaar met Gonny geloof ik. Met Gonny komt het nooit meer goed.

Wouter Bos

Met de verkiezingen in het verschiet schildert Verbal Jam weer een paar dubieuze portretten van politici. Vandaag: Wouter Bos (PvdA).

Zag u dat? Het was in een flits op het journaal te zien, maar het was zo typisch Wouter Bos! Bij de ingang van het PvdA-congres stond een dame met een gi-gan-ti-sche bos rode rozen. Wouter Bos liep er bij binnenkomst glunderend met uitgestrekte handen op af.
'Een hele bos voor Bos! Die is voor mij!', zag je hem denken.
Maar dát bleek een misrekening. Hij moest -net als ieder ander- genoegen nemen met welgeteld één roosje. Het tafereel deed mij denken aan de kabinetsformatie van 2003. Met uitgestrekte armen liep Bos af op een coalitie met Balkenende, maar hij werd uiteindelijk weggestuurd richting oppositiebanken, slechts met één verlept roosje in de verbitterde vuist geklemd. Dezelfde misrekening, maar dan in 't groot.

Femke Halsema

Met de verkiezingen in het verschiet schildert Verbal Jam weer een paar dubieuze portretten van politici. Vandaag: Femke Halsema (GroenLinks).

Het grootste obstakel op de weg naar ruime zetelwinst voor Femke Halsema is de manier waarop zij praat. De zachte, ietwat hese stem had sexy kunnen zijn, ware het niet dat haar woorden altijd in de belerende vorm over de lippen komen. Zij is de juf die zonder door de knieën te zakken de kamerkleuters en het kleine volkje daarbuiten met een zeker dédain toespreekt. Zij weet het moreel gelijk aan haar kant, zij is vermanend en terechtwijzend. Femke is de personificatie van het woord 'foei'.

Het 'Brave Hendrik Syndroom'

Waar hebben wij als volk toch misdaan, dat wij telkens van die eigenaardige types als minister krijgen? Ze selecteren ze erop, dat kán niet anders! Ernst Hirsch Ballin is de enig denkbare opvolger van Donner. Beiden zijn juridisch briljant, maar daar gaat het natuurlijk niet om. Want dan hadden ze bijvoorbeeld ook professor Tak kunnen nemen. Maar dat is een normale man en daarmee kan men het volk niet kwellen.

Nee, de opvolger van Donner moest minstens net zo'n mottenballenfiguur met uitgestreken kreukherstellend karakter zijn als Donner zelf. En dan kom je vanzelf uit bij Hirsch Ballin. Hij is zo mogelijk nog erger dan Donner, want in zijn stoffige stijfheid zie ik hém de rap niet aanheffen.

Een treurige staat

De staat verkeert in een treurige staat. Een andere conclusie is niet mogelijk wanneer de leden van de parlementaire persvereniging minister Donner uitroepen tot politicus van het jaar. Wat een armoede! Wat een misère! Die verkiezing had sowieso nooit wat kunnen worden, want de andere genomineerden waren Hoogervorst, Kamp, Verdonk en Zalm. Opvallend genoeg allemaal VVD-ers.

Donner noemde het 'een ultieme wraak op de Belgen,' verwijzend naar de uitlatingen van de Belgische minister Freya van den Bossche. Wraak? Hoezo wraak? Zijn verkiezing onderstreept juist haar gelijk! Want als Donner de beste is, zijn de anderen dus nog erger!

Bestuursverslaving

De regering is van plan in de toekomst de 25 politiekorpsen in ons land nationaal aan te sturen. Nu doen de burgemeesters dat nog, maar de regering denkt het zelf beter te kunnen. Na het overhoop halen van talloze andere maatschappelijke geledingen, van ziektewet tot woningbouw, is nu de politie aan de beurt. We kunnen slechts vrezen voor de afloop.

De regering heeft zich bij dit alles laten adviseren door de Commissie Leemhuis. Mevrouw Joan Leemhuis-Stout (VVD) kennen we nog als de commissaris van de koningin in Zuid-Holland die in 1999 moest aftreden vanwege de Ceteco-affaire. Bij deze kwestie had de provincie bankiertje gespeeld en dat was geheel misgegaan. De provincie is waarschijnlijk nu nóg aan het afbetalen...