De leugen van Sotsji

Organisaties die begaan zijn met de rechten van de mens en die van de homo in het bijzonder, vinden het maar niks dat Nederland een 'zware delegatie' afvaardigt naar de Olympische Winterspelen in Sotsji. De zware delegatie bestaat uit koning, koningin en premier. Dat is het verkeerde signaal naar Poetin, vindt men.

Premier Rutte brengt daar tegenin dat hij bij gelegenheid heus wel de anti-homo wet aan de orde zal stellen. Dat je beter 'met elkaar in gesprek kunt blijven' en meer van dat soort schijnheilig geneuzel. Het meest stuitend is nog dat het Nederlandse volk wordt behandeld alsof het achterlijk is en dit soort praatjes gelooft.

Laten wij een speciale onafhankelijke functionaris benoemen die altijd meegaat met staatsbezoeken en sportevenementen waarbij de mensenrechten een issue zijn. Die controleert dan of die mensenrechtenkwesties inderdaad zoals beloofd aan de orde worden gesteld. En hoe.

Bezetenheid en partijverslaving

Ik heb nooit de aandrang gevoeld om mij te verbinden aan een politieke partij. Ik werd er geen lid van, ik stelde me nergens voor verkiesbaar. Want het partijprogramma is toch een keurslijf.
Regelmatig zie ik op sociale media of in blogs mensen voorbij komen die bezeten zijn van politiek. Ze geven hun ziel en zaligheid aan een partij. Elk dingetje wordt besproken, geanalyseerd, getwitterd en gefacebookt. Vooral op links heeft men de neiging om eindeloos door te zeiken over de partij, de idealen, de standpunten en de grote kwesties in de wereld. En dat zijn dan gewoon mensen als u en ik. Nou ja, bijna. Dan denk ik: ga nou ook eens wat léuks doen!

Politiek is dus in feite religie. En ik snap dat die verbondenheid een fijn gevoel kan geven. Samen voor dezelfde idealen. Maar dan is er net weer dat ene programmapunt (of misschien wel meer dan één) waar jijzelf radicaal anders over denkt. Sommigen komen daar pas achter als ze al twee jaar in de Kamer zitten. Zoals onlangs een zwaar teleurgestelde Myrthe Hilkens (PvdA). Die is nu al op zoek naar een therapeut, want haar leven is nu op slag ontzettend leeg.

De afgang van Job

Ik zag deze week Job Cohen op televisie. Hij had een rapport uitgebracht. De voornaamste conclusie die wij kunnen trekken uit dit rapport is dat Job Cohen een beklagenswaardig figuur aan het worden is. Hij straalt één en al ongemakkelijkheid uit, verkramptheid, onzekerheid, als een docent maatschappijleer die een keertje moet invallen bij scheikunde en zich doorzichtig door de lesstof probeert te bluffen.

Job Cohen moet ophouden met dat gedreutel in de schijnwerpers. Het is klaar. Hij wordt gelukkiger achter de geraniums met hier en daar een commissariaatje. In de luwte. In de schaduw. Als het maar buiten ons gezichtsveld is.

Een afzeikstemming

Er heerst in de politiek momenteel enigszins een afzeikstemming tegen de oudere mens en tegen de armere mens. Ja, zegt Diederik Samsom, bij die senioren zit veel meer geld dan iedereen denkt en dus kunnen ze wel meebetalen aan de crisis. In Amsterdam roept een wethouder: mwha, het aantal sociale huurwoningen kan best flink worden teruggeschroefd, want er wonen vooral veel scheefwoners in. Bovendien hebben we liever 'creatief talent' dan arme sloebers in de stad. Met dat 'creatief talent' bedoelen ze natuurlijk niet die warrige geesten van de kunstacademie, maar de goed verdienende 'entrepreneurs' uit de game-industrie, de marketing en de reclame.

Verkenner Henk

Henk Kamp (VVD) werd direct na de verkiezingen aangezocht als 'verkenner' om te kijken of een coalitie VVD-PvdA tot de mogelijkheden behoort.

Verkenner, het heeft toch iets padvinder-achtigs. Maar dat past wel bij Henk (voluit: Henricus Gregorius Jozeph). We moeten niet vreemd opkijken als padvinder Henk binnenkort in hopman-uniform over het Binnenhof huppelt.

Eerder was Henk ook al minister van Defensie. Een echte ijzervreter, onverzettelijk, hij stond pal voor zijn troepen. Behalve toen er fors moest worden bezuinigd op ons leger, toen verliet hij met de staart tussen de benen het bezuinigingsslagveld en werd minister van Sociale Zaken. Uitkeringstrekkers zijn nu eenmaal veel makkelijker in de pan te hakken dan overtollige soldaten.

Kiezen uit de chaos

Ik heb mateloos veel bewondering voor mensen die je helpen bij het maken van keuzes. Niet dat ik van nature zo besluiteloos ben, maar wij leven in een maatschappij met een overvloed aan keuzes. En dan doel ik nog niet eens op het aantal partijen waartussen wij straks moeten kiezen bij de verkiezingen.

Nee, ik doel op sectoren met een werkelijk gekmakende hoeveelheid keuzemogelijkheden. Zoals de keukenbranche. Of het vloerenbedrijf. De tegelhandel. De gordijnenwinkel. Eigenlijk alles wat met interieur te maken heeft. Er zijn zoveel soorten, maten, uitvoeringen, kleuren, afmetingen, dessins, kwaliteiten en combinaties dat ik het allemaal niet meer kan bevatten.

Wie regeert hier eigenlijk?

Geschreven voor Amsterdam Centraal

De laatste tijd is er veel kritiek op het toezicht dat wordt uitgeoefend op instellingen en bedrijven die worden gefinancierd met publiek geld. Het meest recente voorbeeld is het GVB. De directeuren Adrie Bolier en Pieter Schotte moesten weg vanwege onbehoorlijk bestuur en schending van de integriteitsregels. Bovendien was er weer sprake van buitensporige beloningen.

Het GVB is een zelfstandig bedrijf waarvan alle aandelen in handen zijn van de gemeente Amsterdam. De taak van de Raad van Commissarissen is de belangen van de aandeelhouder (en daarmee de belastingbetaler in dit geval) te waarborgen.

Duidelijk is dat het toezicht door de Raad van Commissarissen weinig voorstelde. Op één na zijn dan ook alle leden van de RvC inmiddels opgestapt.