Twaalf jaar Verbal Jam

Mijn weblog Verbal Jam is jarig. Het is twaalf jaar geworden. Dat is een lange tijd. In die periode kun je een kind opfokken van luier tot Citotoets, een hond of een auto verslijten, drie regeertermijnen vol maken (theoretisch), een studie voltooien en ook nog promoveren, Het Puttertje schrijven of drie keer een WK-finale verliezen. Ik doe maar een greep.

Maar zo'n oud blog is goed, want een weblog wint aan diepte en betekenis naarmate de jaren verstrijken.
Hoe langer je bezig bent als blogger, des te meer besef je dat je geleidelijk een stukje identiteit aan je weblog gaat ontlenen. Ter geruststelling: dit is volstrekt normaal en geen reden om in therapie te gaan. Andere mensen hebben dat met hun auto of hun hond en dat is welbeschouwd veel ernstiger.

Friso in de speeltuin

Ik liep rond drie uur langs de speeltuin in mijn wijk. Er waren wat puberjongens aan het voetballen.
Op dat moment kwam er net nog eentje bij.
"Friso is overleden!" riep hij over het veld.
"Hèhèhè! spotlachte een ander.
"Friso is overleden," riep de jongen nog maar een keer en gaf de bal een trap.
"Voor wie het interesseert…" voegde hij er ietwat beschroomd aan toe. Want hij had ondertussen wel gemerkt dat niet iedereen onmiddellijk aan zijn lippen kwam hangen om de details te vernemen.

"Mij interesseert het geen reet! Net goed!" riep de spotlacher met bravoure. Waarschijnlijk had hij überhaupt geen benul over wie het eigenlijk ging.
En dus zat er voor het hele kluppie niets anders op dan maar gewoon verder te gaan met voetballen.

De vadsige gevelreiniger

Er wordt aangebeld. Er staat een hele vette man voor de deur. Denk hierbij aan gewichtsklasse Marc van der Linden.
Een obesitaire man dus. Ik weet dat je 'obese' moet zeggen, maar ik vind obesitair toch weer nét iets zwaarlijviger klinken.
Hij heeft een ID-badge op zijn borst om betrouwbaar over te komen. Zo te zien helemaal zelf geknutseld, met een plastic hoesje eromheen, verkrijgbaar bij Gebr. Winter in doosjes van vijftig stuks.

Hij stelt zich voor en vraagt of ik Engels spreek.
Recalcitrant zeg ik: "No, I'm sorry."

Sabotage

In mijn dromen gaan de dingen altijd mis. Is dit uitsluitend een manco van mijn eigen dromen, of is het een kenmerk van de droom in het algemeen?
Gelukkig loopt het meestal niet al te erg uit de hand, maar het is toch enigszins bedrukkend dat het in mijn dromen altijd zo tegenzit. Sterker nog, dat de zaken zelfs ronduit worden gesaboteerd.
Misschien dat Carl Jung hierover iets te zeggen had, maar het is al te lang geleden dat ik dat boek heb gelezen.

Afgelopen nacht had ik weer zo'n gevalletje.
Een vriend van mij was met een busje ergens heen. Waarom, dat krijg je dan weer niet te horen, maar goed, ik zou op de brommer naar diezelfde plek gaan. Sinds mijn jeugd heb ik al geen brommer meer, maar deze droomfout zal ik voor deze keer door de vingers zien. Het telefoonnummer van de vriend had ik op een briefje geschreven. Voor het geval dát.

De emigratie van een kaaskop

Ik ben geëmigreerd van Amsterdam Nieuw-West naar Amstelveen. Ik vermijd het woord 'verhuizen', want het is meer dan dat. Het is een cultuurshock, ik moet inburgeren. Amstelveen is het tegendeel van Nieuw-West.

Als ik mij een totaal politiek incorrecte opmerkingen mag veroorloven: Nieuw-West is toch echt een beetje klein Casablanca. Ik was daardoor steeds meer het referentiekader kwijt van kaaskoppen onder elkaar, zoals dat in grote delen van Nederland nog heel gewoon is. Bijvoorbeeld dus in Amstelveen.

Ik ben een voorstander van de multiculturele samenleving, zolang er dan ook maar 'samen geleefd' wordt. Maar de praktijk in veel Amsterdamse buurten is, dat elke groep bij elkaar klit en z'n eigen cultuur vastgeroest blijft. De getalsmatige verhoudingen en de diversiteit in sociale niveaus is in sommige wijken volkomen zoek.
Niettemin kan ik de mensen geen ongelijk geven: de eigen groep voelt veilig en vertrouwd, dus het is heel logisch. Ik dacht alleen: laat ik dan maar eens hetzelfde doen.

Strijkijzersnoer

Weet u wat tegenwoordig weer helemaal hip is? Strijkijzersnoer. Strijkboutsnoer, zo u wilt. Kenden we het vroeger alleen in tamelijk saai zwart en wit, nu kun je het in allerlei kekke kleurtjes kopen.
Strijkijzersnoer zat in het verleden alleen aan apparaten die heet konden worden, zoals -inderdaad- strijkijzers, elektrische kacheltjes en broodroosters. Wanneer het snoer onverhoopt in aanraking kwam met hete delen, voorkwam de eromheen geweven stof dat de isolatie van het snoer doorsmolt.

Nu zult u wellicht denken: heeft meneer heden ten dag niets beters te doen dan zich bezig te houden met de trends op snoerengebied? Het antwoord luidt: nauwelijks.

De verjaardag

Vandaag moet ik mij weer bezighouden met een jaarlijks terugkerend evenement: de verjaardag. Terwijl ik er eigenlijk helemaal geen tijd voor heb. Ik kan wel nonchalant gaan roepen dat ik het dan maar niet vier, maar zo makkelijk gaat dat niet. Dan krijg ik het gevoel dat ik mezelf niet serieus neem. Of ondankbaar ben. Er zijn immers genoeg mensen die op deze leeftijd al lang en breed onder de groene zoden liggen. En dan valt er weinig meer te vieren natuurlijk. Ik ben dus wel degelijk bevoorrecht.