Hij gaat de geitjes voeren

Wij zitten op het terras voor onze vakantiebungalow. Wij wilden namelijk ook wel eens een weekje burgerlijk doen. Altijd dat abseilen, paragliden, wildwatervaren, bergbeklimmen of vingerverven in de Provence wordt ook zo'n sleur op laatst.

Voor ons terras langs loopt een paadje.
Met lange passen passeert een jongen van een jaar of zestien.
Onderwijl zingt hij met ruige stem het lied 'Schipper mag ik overvaren? Já.. óf... néé?' (met extra veel nadruk).
In zijn hand heeft hij een flinke bos gras.
Als hij ons ziet onderbreekt hij zijn gezang, schakelt zijn stem in een hoger octaaf en roept ons vrolijk toe: "Dag meneer, dag mevrouw, ik ga de geitjes voeren! De geitjes voeren!"
Op het bungalowpark is een kinderboerderij.

Bij de jongen heeft de ontwikkeling van de geest geen gelijke tred gehouden met die van het lichaam.
Zijn enthousiasme is vertederend en aanstekelijk. Onze vakantie kan al niet meer stuk. Hij komt meerdere keren per dag langs en maakt ons altijd vrolijk. Meestal wordt hij op enige afstand gevolgd door zijn iets oudere broer, die met een bijna verontschuldigende glimlach duidelijk maakt dat hij tot taak heeft hem een beetje in de gaten te houden.

Op zeker moment hoor ik onze vrolijke Frans in de verte tegen zijn moeder uitgebreid oreren over journaalcorrespondenten als Theo Verbruggen en Gerri Eickhof. Daar heeft hij kennelijk óók zo zijn gedachten over. Maar even later gaat hij weer 'de geitjes voeren' en scandeert met zijn baard in de keel de tekst van het lied 'In een groen, groen knollenknollenland'. Op de maat van zijn passen is het bijna hiphop.
Zijn broer volgt weer even later. We lachen naar elkaar en weten: het zal nooit een grote jongen worden. En ergens heeft dat ook wel charme.

Tags:
bungalowpark geiten kindergeest kinderlijk vakantie voeren

Geef een reactie: