De APK

Vandaag is mijn oude Toyota naar de APK geweest. Hij kwam erdoor. Toen ik hem kwam ophalen stond hij buiten opgelucht te glimmen. Volgens de garagehouder kon hij weer met gemak een jaartje mee. En inderdaad, de motor sprong kwiek aan, als om het gelijk van de autodokter te onderstrepen.

Terwijl ik voor mijn huis parkeerde zag ik mijn buurvrouw. Zij zag mij niet, want zij loopt krom en ziet alleen nog maar het trottoir en de inhoud van het mandje op haar rollator. Zij is 92. Zij rolt behoedzaam voort, op weg naar een verre bestemming. Zo oogt het tenminste altijd. Vast op koers, in traag maar gestaag tempo. Als vroeger de pakketboot naar Indië, die bij vertrek het geduld uitstraalde dat is gekoppeld aan het besef nog maanden voor de boeg te hebben. Het maakt dan niet meer uit hoe ver je gaat. Alles is ver.
Mijn buurvrouw is waarschijnlijk alleen op weg naar de krantencontainer aan het eind van de straat. Maar haar bestemming had net zo goed Wladiwostok kunnen zijn.