Archief: artikelen van
Zondag 04 Januari 2009 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Partij kiezen, het lijkt zo makkelijk, maar het is nog knap lastig om het goed te doen. Anders kun je gigantisch voor schut en op de bek gaan.
Neem de Socialistisch Partij. Over het algemeen toch best een sympathieke club die het beste voorheeft met de zwakkeren in de samenleving en daarin ook daadkracht toont. Je zou er zó op stemmen.
Maar op het vlak van de internationale politiek krijgen ze toch al gauw iets betweterigs en gelijkhebberigs. Dat is dan weer jammer.
Zo heeft de SP, waarschijnlijk op bevel van eeuwig en onwrikbaar van zichzelf overtuigde mensen als Anja Meulenbelt, Gretta Duisenberg en Harry van Bommel, al lang geleden besloten partij te kiezen voor de door Israël onderdrukte Palestijnen.
Op zichzelf is daar niets mis mee, het is zelfs een loffelijk streven om het op te nemen voor geknechte volkeren. Probleem is alleen dat je, zoals in het geval van de Palestijnen, je tevens vereenzelvigd wordt met de minder aanvaardbare opvattingen en praktijken van die groep. Voor je het weet sta je qua imago aan de kant van de Hamas, die toch internationaal wordt gezien als een terreurorganisatie. Je komt dan in een bijzonder lastig parket te zitten.
Lees verder...
Donderdag 03 Juli 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Ik ben onthutst en geschokt. Kwaad ook. Na lange onderhandelingen heeft de Israëlische regering zich bereid getoond om gevangenen te ruilen tegen de lijken van de ontvoerde soldaten
Eldad Regev en
Ehud Goldwasser . Hun ontvoering was de aanleiding tot de juli-oorlog in 2006 tussen Israël en Hezbollah.
Vorig jaar maakte ik nog een
radioreportage over de acties in Israël om de regering aan te zetten tot onderhandelen. Er was namelijk totaal niets meer van de soldaten vernomen. Maar dat die actie zo'n macabere uitkomst kon hebben had ik niet verwacht.
Waarom maak ik mij hier druk over? Ten eerste omdat de soldaten waarschijnlijk tijdens of na hun ontvoering door de Hezbollah zijn vermoord en niet tijdens 'normale' gevechtshandelingen. Dat is in strijd met de internationale verdragen
Ten tweede omdat Ehud Goldwasser afkomstig is uit
Nahariya. Dit kustplaatsje in het noorden van Israël is zoals u misschien weet mijn
second hometown.
Ten derde omdat één van de vrij te laten gevangenen een Palestijnse terrorist is met de naam Samir Kantar. Hij pleegde in 1979 op zestienjarige leeftijd vanuit Libanon een terroristische aanslag in datzelfde Nahariya. Het was een van de meest walgelijke aanslagen in de Israëlische geschiedenis.
Lees verder...
Maandag 19 Mei 2008 in categorie Persoonlijke notities, Israël en het Midden-Oosten
Mijn derde ervaring met het wezen Paard bleek uiteindelijk van het niveau dat het beste paste bij mijn hippisch temperament: zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet. Geen fratsen als draven, springen, steigeren, bokken of galopperen, nee, gewoon een bezadigde tred. Voor mij geen vliegende galop over lommerrijke bospaden, waarbij de opgeworpen kluiten aarde meters verderop achter mij in de struiken vliegen. Ook geen dolzinnige ritten zoals je die leest in historische romans, over vergeten landwegen, waarbij de hoefijzers de vonken uit de kasseien geselen. Voor mij geen 'Wer reitet so schnell durch Nacht und Wind', dat is me allemaal veel te heftig.
Ik reed met de auto langs de grens met Libanon. Gewoon er even lekker tussenuit, ergens een stukje wandelen of zo.
"We zien wel waar we uitkomen," had mijn vrouw, die naast me zat, gezegd.
Omdat ik geen trek had in een lange autorit, besloot ik op zeker moment maar de eerste de beste zijweg naar rechts in te slaan, amper in staat om te zien wat er op de borden stond.
Maar we zagen waar we uitkwamen: in Goren.
Lees verder...
Donderdag 15 Mei 2008 in categorie Persoonlijke notities, Israël en het Midden-Oosten
Mijn tweede avontuur met een paard speelde zich af in het Druzische dorp Yanukh, in westelijk Galilea. Ik zat met mijn vriend Hussein in het laatste avondlicht op zijn veranda. De atmosfeer werd iets killer en vochtiger, de planten en struiken begonnen nadrukkelijker hun zoete en kruidige geuren af te geven. Tegen de hellingen van de heuvels om ons heen ontstaken steeds meer kleine lichtjes van straten en huizen. De zon in het westen, waar je nog net een streep van de zee kon zien, schilderde z'n laatste oranje-rode kleuren langs de nevels aan de horizon. Tussen alles door hing de stilte.
We dronken na'ana-thee en onder het excuus dat het hielp tegen de muggen, rookten we sigaretten. Zoals bij elk bezoek vroeg Hussein mij een sigaret voor hem te rollen van mijn zware Van Nelle. Ik draaide de tabak in het vloeitje, vroeg hem zijn tong uit te steken en haalde de gomrand erlangs. Hij grijnsde samenzweerderig, alsof we stiekem wiet gingen roken.
Lees verder...
Zaterdag 10 Mei 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Zoals bij ons worst- en bierfabrikanten ons voorzien van toeters en petjes tijdens voetbalkampioenschappen, zo had hier de grootste bank bij iedereen een nationale vlag door de brievenbus gepropt. Aan het balkonhek hangt nu de blauw-witte vlag met de davidsster. Maar hij wil niet buitengaats blijven hangen, de wind klapt hem telkens over de reling naar binnen. Alsof hogere machten duidelijk willen maken: Israël prima, maar wél binnen de oorspronkelijke grenzen. Dit signaal wordt echter in dit land doorgaans niet opgepikt. Het patriottisme wappert overvloedig van alle gebouwen en ontelbaar veel auto's. Trots op Israël. Rita Verdonk zou kwijlen van jaloezie.
De viering van de Onafhankelijkheidsdag, het zestigjarig bestaan van Israël, begon woensdagavond om acht uur en duurde de hele volgende dag. De enige die er niet van kon genieten was premier Olmert, want hij is verwikkeld in een corruptieschandaal. De media kunnen er geen genoeg van krijgen. Avonden lang is het scherm gevuld met deskundigen die speculeren over zijn schuld. Ondertussen zit de rest van het land massaal te barbecueën.
Het is druk in Nahariya woensdagavond. De hoofdstraat, Sderot Ga'aton, is de Kalverstraat op Koninginnedag. Kinderen draven rond met knipperende veelkleurige led-lampjes, eten suikerspinnen en besproeien elkaar met een soort kerstsneeuw uit grote spuitbussen. De toegangen tot de straat zijn afgezet met hekken. Iedereen die er langs wil wordt gecontroleerd op eventueel Palestijns vuurwerk. Het feestje moet tenslotte niet te heftig worden. Af en toe passeren enkele zwaarbewapende soldaten, maar zij vallen weg in het feestgedruis.
Lees verder...
Woensdag 07 Mei 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Dodenherdenking. In Israël worden de twee minuten 'stilte' gevuld met het geluid van loeiende sirenes. Vanmorgen was dus iedereen stil, behalve die sirenes.
Alle bezigheden stoppen, je gaat staan, slaat de ogen respectvol neer en gedenkt.
Vanavond en morgen viert Israël zijn 60-jarig bestaan. Het is onafhankelijkheidsdag. Zestig jaar afhankelijk van oorlog om onafhankelijk te kunnen blijven. Eigenlijk valt er dus weinig te vieren.
Niettemin vlaggen op alle gebouwen en auto's. De grootste bank van het land heeft gratis vlaggen uitgedeeld.
Ik dacht terug aan de Nederlandse dodenherdenking van een paar dagen geleden. De lantaarns gingen aan om de twee minuten stilte te markeren. Een bus reed gewoon door, een paar allochtone meisjes op een speelveld voetbalden onwetend verder.
De Israëlische manier van dodenherdenking is misschien wel beter. Het macabere geluid van loeiende sirenes dwingt twee minuten aandacht af. Niemand kan zich er met goed fatsoen aan onttrekken.
Maandag 03 Maart 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Vandaag zag ik een overeenkomst tussen Geert Wilders en de Hamas in de Gaza strook. Dat zal hij niet leuk vinden, want hij is heftig pro-Israël. Dat vind ik zelf ook niet leuk, want ik wil het niet over die man hebben. Maar het moet nu maar even. Het is voor de goede zaak.
De overeenkomst was de volgende: je doet iets waarvan je weet dat het heftige en buitenproportionele reacties gaat opleveren. Zoals het maken van een film die de Islam beledigt of het afschieten van raketten op het zuiden van Israël.
Het is vechten tegen de bierkaai, maar toch doe je het. Je vindt dat de andere partij onderdrukt en terroriseert, maar toch doe je het. Je geeft de tegenstander een excuus om jou te grazen te nemen, maar toch doe je het.
Vanaf de andere kant bekeken is er eveneens geen enkele rechtvaardiging te bedenken. Als beledigde moslim kun je natuurlijk gewoon je schouders ophalen over dat kleine keffertje in het parlement van een landje waarvan je niet eens weet waar het ligt. Maar ja, je kunt je niet laten piepelen door die gast, anders is het einde zoek.
Als premier van de machtige staat Israël kun je ook iets verstandigers verzinnen dan het
afknallen van meer dan tachtig burgers omdat je twintig raketten om je oren krijgt. Waar je het in alle eerlijkheid trouwens zelf naar hebt gemaakt. Maar ja, je kunt je natuurlijk niet laten piepelen door die gasten, anders is het einde zoek.
Lees verder...
Partij kiezen, het lijkt zo makkelijk, maar het is nog knap lastig om het goed te doen. Anders kun je gigantisch voor schut en op de bek gaan.
