Gedachten over het knopenzakje

In de stroom berichten over de eurocrisis vliegen de miljarden ons om de oren. Miljarden waarvan wij als simpele burgerzielen niet eens wisten dat ze bestonden.
Een jaar geleden werd ons door het nieuwe kabinet nog ingeprent dat het onvermijdelijk was om 18 miljard te bezuinigen. Hetgeen Rutte en zijn maten dan ook nu voortvarend doen.

Anderzijds schijnen wij ineens over een veelvoud van dat bedrag te beschikken om Griekenland en de euro overeind te houden. Het kan allemaal niet op. Laat die zielige 18 miljard dan ook maar zitten, zou ik zeggen. Daarmee kunnen we tenminste fijn onze eigen cultuur- en zorgsector netjes overeind houden.
Maar dat zal ik wel weer helemaal verkeerd zien.

Dus ik doe maar geen moeite meer om het allemaal te begrijpen. Ik trek mij terug op het overzichtelijke, het kleine.
Een knopenzakje bijvoorbeeld.

Vervelende mensen in de politiek

In de politiek stikt het van de vervelende mensen. Dit vloeit logisch voort uit het feit dat zij volksvertgenwoordiger zijn en vervelende mensen nu eenmaal ook vertgenwoordigd moeten worden, uiteraard door vervelende politici. Maar je hebt vervelende mensen en écht vervelende mensen.
In de politiek heb je onvermijdelijk mensen waaar je het niet mee eens bent. Soit. Die mogen af en toe vervelend zijn, zolang ze maar oprecht zijn in hun opvattingen. Het is te verdragen. Het is dan een kwestie van standpunten en daarover kun je van mening verschillen. Doe ik niet moeilijk over.

Pas echt onverteerbaar wordt het bij de karakterologisch foute types. De intriganten, de achterbaksen, de slappe zakken en de matennaaiers. Om van de regelrechte klootzakken nog maar niet eens te spreken.

Mauro moet beter leren voetballen

Zijdelings, zo met een scheef oog, volgde ik de afgelopen week dat gedoe rondom die Mauro.
Aanvankelijk wilde ik mij er helemaal in storten, betrokken als ik ben. Er columns over schrijven, Facebook- en Twitter-acties houden: #mauromoetblijven!

Geleidelijk werd mij echter duidelijk, dat ik daarmee het risico liep op een acute CDA-vergiftiging. Ik zag mij alweer een week brakend boven de toiletpot hangen.
Dus dan maar wat minder. Alleen de grote lijnen. Die zijn al erg genoeg.

Het Stadsarchief over Nieuw-West

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Vorige week bezocht ik de tentoonstelling die in het Stadsarchief is ingericht over Nieuw-West in de jaren 50 en 60.
Machtig interessant natuurlijk, vooral wanneer je -zoals ik- bent opgegroeid in de woestijn van Overtoomseveld.
Het is in vele opzichten een feest der herkenning en jeugdsentiment.
Toch hield ik er een ietwat dubbel gevoel aan over. Enerzijds was het leuk om te zien, anderzijds had het naar mijn smaak wel wat uitgebreider gekund.

Iets met Saab en een handdoek

Het volgende bericht komt van de Economieredactie van Het Parool. Het heeft iets te maken met Saab, een doodsstrijd en een handdoek die hier niet in de ring terecht komt.

En diezelfde redactie wordt dan verondersteld ons ook de Eurocrisis uit te leggen...

Het Parool, vrijdag 21 oktober 2011

Roerbakken

Het leukste aan mijn verjaardag is toch altijd wel het lekkere etentje met mijn vrouw.
En u begrijpt, ook al zou dat niet zo zijn, dan zou ik als man wel gek zijn om hier het tegendeel te gaan beweren. Er is al genoeg oorlog in de wereld.
Maar serieus en eerlijk waar, ik heb genoten.

Tijdens de bestudering van het menu viel mij een woord op: 'roergebakte'.
Dat proefde ik even: 'roerbakken, roerbakte, roergebakte'...
Het smaakte niet helemaal goed.

Jarig

Vandaag ben ik jarig.
Van je hiep hiep hoera en in de gloria.
Lang zallie leven en dus houd er de moed maar in.
En daar wou ik het dan verder maar bij laten. 
Anders moet straks die grasmat op het Museumplein wéér vervangen worden...