Sjorren aan een dood paard
Gepubliceerd op weblogmagazine about:blank
Zondag 04 September 2011 in categorie Elders gepubliceerd
Het runnen van een groepsweblog is dikwijls geen kleinigheid.
Ook bij about:blank meen ik te bespeuren dat het ze af en toe enige moeite kost.
Bij de start van een groepsweblog is iedereen is iedereen dol-enthousiast, het is allemaal geweldig en halleluja. Maar na een tijdje komt de klad erin. Want het vergt toch wel erg veel discipline om op gezette tijden weer een stukje aan te leveren. Vooral als het allemaal gratis moet. Dan zie je de motivatie snel slinken.
Laten we eerlijk zijn, er zijn belangrijker dingen in het leven dan een groepsweblog.
En dus lopen de schrijvertjes nogal eens weg.
Ze studeren af, krijgen een baan, een vriend(in), een kind of zijn toe aan een andere nieuwe uitdaging.
De altijd beklagenswaardige hoofdredacteur is hierdoor voortdurend op zoek naar vers schrijversbloed. En zelfs wanneer dat is gevonden, is het leed nog niet geleden. Verbazingwekkend veel mensen melden zich gretig aan, om vervolgens geen letter te produceren. Daar hoor je nooit meer wat van.
Groepweblogs die volgens mij al jaren goed draaien zijn Sargasso en GeenCommentaar. Maar die zijn dusdanig links dat socialistische partijdiscipline hierbij misschien een rol speelt. Of ze betalen onder de toonbank. En wie weet hoe hard ze achter de schermen moeten ploeteren om de boel bij elkaar te houden.
U begrijpt: deze insinuaties komen voort uit een zekere jaloezie.
Maar vaak genoeg zie je bij groepsweblogs ineens de fut eruit gaan. Ik maakte het mee bij Amsterdam Centraal, waar ik hoofdredacteur ben. Steeds meer mensen kregen andere dingen te doen in het leven.
Nu ben ik niet iemand die de laatste wil zijn die het licht uitdoet, dus besloot ik drastisch in te grijpen. Tijd voor een nieuwe impuls, een nieuw uiterlijk, een nieuwe aanpak. Het is een mooi concept, dus dat laat ik niet zomaar verloren gaan.
Het af en toe opschudden van het matras blijkt te helpen.
Daarentegen zie ik ook zieltogende groepswebslogs. Ze zitten zichtbaar in de fase van 'sjorren aan een (bijna) dood paard'. Zoals Drijfzand en Eeuwig Weekend. Het zou zonde zijn als daar de stekker uit gaat.
Wat kunnen wij als groepswebloggers leren uit het voorgaande? Wellicht is het zaak om de uitersten op te zoeken: ófwel je bent flink links, óf je kiest de rechtervleugel. Bij links wil men de wereld verbeteren en fanatiek de boodschap uitdragen (Sargasso, GeenCommentaar, Krapuul, de Joop). Op rechts is het verongelijkt zeiken en klagen over de elite in Den Haag, de minderheden en de linkse kerk (GeenStijl, Het Vrije Volk en de Jaap).
Kijk, daar trek je mensen mee! Zowel lezers als schrijvers.
Bij about:blank schieten ze daar natuurlijk niks mee op. Daar moeten ze noodgedwongen objectief, neutraal en fatsoenlijk blijven.
Voor hen is de enige optie een nieuw behangetje. Dan krijgen de mensen er weer zin in.
| Tweet |
