Wrakkige windlichten
Woensdag 30 Juni 2010 in categorie Persoonlijke notities
Ik was bij het tuincentrum. Ik wilde zo'n ding.
Ik wist niet hoe het heette.
Na enig speurwerk leerde ik dat het ding een 'windlicht' werd genoemd.
Het is een staand of hangend hokje van hout of metaal, dikwijls met glazen ruitjes.
In dat hok zet je een kaars of een olielampje.
En dat is dan zo knus in de tuin, vooral op zomeravonden.
Het tuincentrum had een ruim assortiment windlichten.
Het was allemaal rotzooi.
Sommige windlichten waren best leuk bedacht, maar van een dermate aftandse constructie, dat je je als tuincentrum diep zou moeten schamen.
Dat deed het tuincentrum echter niet, het vroeg er minstens vijftig euro voor.
Men noemt dit verschijnsel geloof ik 'brocante'. Dat is een Frans woord voor 'rotzooi'. Maar dat geeft niks, want de meeste klanten weten de betekenis toch niet.
Er stond een hele partij van dezelfde wrakkige windlichten.
Waarschijnlijk uit het Verre Oosten.
Daar flanst men ze in serie in elkaar.
Van gebarsten verveloos hout en met roestige spijkertjes.
Het is een deprimerende gedachte dat men kennelijk geen enkele ambitie heeft om er kwalitatief iets beters van te maken.
Aan de andere kant is het ook wel weer knap om zo stelselmatig aan de lopende band rotzooi af te kunnen leveren.
Want alle windlichten hadden exact hetzelfde ellendige uiterlijk.
Misschien komen de windlichten niet eens uit een fabriek.
Ze zagen er eerder uit als een verplichte opdracht bij handenarbeid in groep zes van een Chinese basisschool.
Ik kreeg namelijk associaties met de kwaliteit van de lucifersdoosjesautomaat die ik in mijn schooltijd zelf bij elkaar gefiguurzaagd had.
De kindervingerafdrukjes stonden bij wijze van spreken nog op de windlichtenruitjes.
Maar best kans dat ik nu van wat klein consumentenleed meteen een wereldprobleem maak.
In elk geval heb ik voor de zekerheid uit principe geen van de windlichten gekocht.
| Tweet |
