Het faillissement van de rechtse opinie
Dinsdag 03 Juni 2008 in categorie Opinie
Het weekblad Opinio is failliet. Toch wel jammer. Kennelijk is er onvoldoende economische basis voor een tijdschrift met onderbouwde rechtse meningen. Want hoewel er vanuit rechts-populistische hoek tegenwoordig veelvuldig en hysterisch een beroep op de 'vrijheid van meningsuiting' wordt gedaan, is het hebben van een mening nog helemaal niet zo eenvoudig. Want bij menig beroep op de vrijheid van meningsuiting is er in werkelijkheid helemaal geen sprake van een mening, maar slechts van beschimping of belediging. Een recent voorbeeld hiervan is de affaire Gregorius Neksnot (naam van de betrokkene om privacy-redenen gewijzigd).Niet dat deze heer zijn 'meningen' niet zou mogen uiten, maar we hoeven er nu ook geen nationale rel van te maken als betrof het hier een inperking van het hoogste intellectuele gedachtegoed. Het valt Justitie aan te rekenen dat zij deze kwestie van de vermeende discrimatie door de heer Neksnot zo buitengewoon knullig en amateuristisch heeft aangepakt. Daardoor kreeg de man een hoeveelheid aandacht die niet wordt gerechtvaardigd door de kwaliteit van z'n werk.
Een eindeloze litanie van onverdraagzaamheid en ongenoegen
Juridisch gesproken is er voor Justitie alle aanleiding om de uitingen van meneer Neksnot eens nader tegen het licht te houden. Het betreft hier niet alleen zijn tekeningen, maar ook z'n geschreven commentaren op de website. Hij is een uitgesproken racist, discrimineert en beledigt. Daarnaast voert hij een niet aflatende, hysterische hetze tegen alles wat linkser is dan Geert Wilders en Rita Verdonk.Daarbij is er geen sprake van onderbouwde meningsuiting, maar slechts van beschimpen en kleineren.
Het is in het politieke en juridische debat dus belangrijk dat er een duidelijk onderscheid wordt gezien tussen 'een mening' en het plakken van etiketten. Een mening is gebaseerd op zaken als feiten, ervaringen, hypotheses en waarnemingen. Daarover kun je in debat gaan.
Etiketten zijn echter alleen maar dooddoeners, stigma's, waarop geen weerwoord mogelijk is, hooguit een jij-bak.
Neem een willekeurig citaat van de site van Neksnot: 'Het kabinet-Balkenende IV bestaat uit een verzameling oplichters, wereldverbeteraars en godsdienstwaanzinnigen.'
Het is één van zijn mildere uitlatingen.
Tja, wat moet Balkenende daarmee? Zeggen dat het niet waar is? Dat de argumenten niet deugen? Dat Neksnot zélf een oplichter en een waanzinnige is?
Wie de website van meneer Neksnot eens doorleest raakt verzeild in een eindeloze litanie van onverdraagzaamheid en ongenoegen. Het is nooit goed of het deugt niet in Nederland. En dat is uiteraard de schuld van de linkse en christelijke politici, van de allochtonen in het algemeen en de moslims in het bijzonder, de linkse media en de gesubsidieerde milieubeweging. Allemaal dieven, zakkenvullers, baantjesjagers, oplichters, landverraders, subsidievreters, moslimknuffelaars en wat er verder nog beschikbaar is in zijn uitgebreide repertoire aan denigrerende kwalificaties.
Wilders en Verdonk blijven in zijn tirades opvallend buiten schot en dat zegt genoeg over de politieke voorkeur van meneer Neksnot.
De vrijheid van meningsuiting impliceert dat er ruimte is om met elkaar van mening te verschillen en dat je dat ook accepteert. Gregorius Neksnot is echter de personificatie van de onverdraagzaamheid.
Politiek Den Haag gaat niet bijster handig om met dergelijke types. Men zoekt het in aanscherping van wetten en onhandige juridische manoeuvres, waardoor ze alleen maar munitie verschaffen aan zelfbenoemde hoeders van de vrijheid van meningsuiting, zoals de opperquerulant Neksnot.
De VVD had zich kunnen profileren door duidelijke en doortimmerde standpunten in de plaats te stellen van al dat oppervlakkig populistisch gejammer. Maar de partij laat het afweten. Ze gaat zelfs in een overtrokken poging tot politiek correctheid het oeuvre van Neksnot in de fractiekamer tentoonstellen. Ik zou zeggen veel plezier ermee. Na een week zijn ze hem spuugzat en verlangen ze terug naar de eerdere collectie: de vale reproducties van het zigeunerinnetje en de zonnebloemen van Van Gogh.
De ironie bij iemand als Gregorius Neksnot is, dat hij qua intolerantie en hysterie niet eens zoveel verschilt van de doorsnee moslimfundamentalist. Nu hij toch voorlopig niet meer de deur uit durft, is dit misschien dus een goed moment voor enige kritische zelfreflectie.
| Tweet |
