chirac springt bij
Donderdag 18 November 2004 in categorie Media
Officieel schijnt er in ons land een scheiding tussen kerk en staat geregeld te zijn*). Ik verbaas me er dan ook over dat het wetboek van strafrecht artikelen bevat die 'smalende godslastering' strafbaar stellen. Kennelijk is de grootvader van onze minister van justitie er destijds in geslaagd zijn eigen religieuze opvattingen te infiltreren in onze strafwet. Degenen die deze artikelen nu willen schrappen hebben dus gelijk. Niet zozeer vanwege de discussie die hieromtrent nu is opgelaaid, maar gewoon uit principieel oogpunt. Anders zouden we bijvoorbeeld ook afzonderlijke artikelen moeten opnemen tegen 'smalende homo-lastering'. Een belangrijk deel van de principes van ons staatsbestel en onze wetgeving hebben we min of meer te danken aan de Franse bezetting van ons land aan het begin van de negentiende eeuw. Het Franse denken omtrent staatsinrichting en wetgeving heeft aan de wieg gestaan van menige hedendaagse democratie. Daarom is het in dit verband wellicht aardig om eens de Franse president Chirac te citeren, die eind 2003 een toespraak hield over de scheiding tussen kerk en staat.
De scheiding van kerk en staat waarborgt de vrijheid van mening en geloof. Ze beschermt de vrijheid om te geloven of niet te geloven. Ze verzekert aan individu de mogelijkheid zich uit te drukken en zijn geloof te praktiseren, vreedzaam en vrij, en zonder dreiging dat men andere overtuigingen of een ander geloof opgelegd krijgt (...). De neutraliteit in het publieke domein waarborgt de harmonieuze samenleving van verschillende religies. (bron: Liberales.be)
In dit citaat springt direct de formulering 'neutraliteit in het publieke domein' in het oog. Hieruit volgt dat ook (straf)wetgeving zo neutraal mogelijk moet zijn. Anders kunnen allerlei levensbeschouwingen wetsartikelen gaan inbouwen om elke uitspraak die hen niet zint strafbaar te stellen. Dan is het eind zoek en kunnen we in de toekomst wellicht nog een wetsartikel verwachten tegen 'smalende profeetlastering'. Immers, toen Ayaan Hirsi Ali de profeet Mohammed kenschetste als een 'naar westerse maatstaven perverse man en een tiran' deden de islamitische sportvereniging Al Wiam en de El Tawheed-moskee in Amsterdam prompt aangifte. Zij eisten strafvervolging op grond van datzelfde artikel over smalende godslastering. Het artikel blijkt dus ondertussen minder stoffig te zijn dan men nu beweert.
Maar een profeet is geen god, vond het openbaar ministerie en dus kwam Ayaan ermee weg (bron: Trouw). Ter reparatie van dit 'onrecht' zouden de fundamentalisten van Al Wiam en El Tawheed maar wat graag een speciaal artikel tegen 'smalende profeetlastering' in het strafrecht hebben, lijkt mij zo.
Kijk, die Fransen hebben er dus nog steeds verstand van, dat blijkt maar weer. Vrijheid, gelijkheid en broederschap! Neutraliteit in het publieke domein, dan heeft iedereen het fijn! Laten we dus met spoed de vlooienkam ter hand nemen. Er zijn kennelijk stromingen die zich behaaglijk in de vacht van het strafwetgeving hebben genesteld en aldus speciale bescherming genieten.
*) Toevoeging: Zoals lezer Olga in de reacties bij dit artikel schrijft is de scheiding niet met zoveel woorden in de grondwet geregeld. Veelal wordt de scheiding tussen kerk en staat begrepen in de zin dat de kerk zich niet met het landsbestuur bemoeit. Echter, in de Nederlandse situatie is eerder het omgekeerde het geval: de staat bemoeit zich niet met de kerk. Dit principe heeft zich min of meer vertaald in artikel 6 van de Grondwet, waarin de vrijheid van godsdienst is geregeld.
Was het in het verleden nog zo dat de overheid greep had op kerkbesturen en de bezoldiging van hen die voor een kerk werkzaam waren, later heeft men die bepalingen aangepast en zich als overheid helemaal teruggetrokken uit de kerkelijke instituten. Zie ook: Kerkrecht, scheiding tussen kerk en staat.
| Tweet |
