Charlotte hangt in de wilgen

Voor de afwisseling eens een incrowd-onderwerp, het is tenslotte komkommertijd.
Het valt niet mee om regelmatig, liefst elke dag, een leuk stukje te schrijven. Dat is in elk geval de voornaamste reden dat Charlotte van charlottesweb.nl overweegt om het pennetje er maar bij neer te gooien. Wat haar weblog betreft althans. Jammer, want zoveel goede schrijfsters zijn er niet in het weblogwereldje.

Aan de andere kant kan ik 't me ook wel voorstellen. Onbetaald elke dag de lezers voeren is niet makkelijk, want zij zijn kieskeurige eters en voor de roem hoef je het ook niet te doen. Wanneer je een paar honderd unieke bezoekers per dag trekt mag je de handjes dichtknijpen en dan hebben wij het hier nog over de omzet van een vrouwelijke logger. De serieus schrijvende heren moeten het met nóg minder doen. Ter indicatie, voor wat het waard is: Verbal Jam leeft op een rantsoen van maximaal (en dat is dan echt springtij) 200 lezers per dag. Het is dus niet de weg naar het Bekende Nederlanderschap, afgezien van het feit of je zoiets triviaals moet ambiëren.

Niet dat we ontevreden zijn. Zowel Charlotte als VJ moeten het voornamelijk hebben van 'kwaliteitslezers', niet van de kwantiteit der sex- en sensatiezoekers. En dat betekent veel en zo goed mogelijk schrijven. En laat nu juist schrijven een van de meest masochistische bezigheden van alle kunstvormen zijn. Het is meestal slecht betaald en sterk onderhevig aan de scherpslijperij van allerlei critici en redacteuren die het zelf allemaal natuurlijk véél beter zouden hebben kunnen opschrijven dan jij. Wanneer iemand een artikel produceert voor een tijdschrift komt het nogal eens voor dat het vanzelfsprekend is dat de drukker en de fotograaf normaal worden betaald, maar dat de auteur wordt afgescheept met een fooi. Want schrijven is geen kunst, schrijven kan iedereen, zo lijkt dan de redenering.

Schrijven laat zich ook veel moeilijker tot 'kunst' verklaren. Met de benadering 'ik rotzooi maar wat aan' van Karel Appel kom je niet weg. Een vochtige scheet op wit canvas laten, je handtekening eronder zetten en een pretentieus lulverhaal eromheen houden is éérder Kunst dan schrijven. Je werk in een onbewoonbaar verklaard winkelpand hangen en dan gewichtig 'Galerie' op de gebarsten etalageruit schilderen geeft eveneens sneller toegang tot Het Kunstenaarschap.
Hiermee wil ik niet goedkoop laatdunkend doen over andere kunstvormen, maar ik misbruik hun uitwassen maar even om te illustreren dat schrijven moeizaam ploeteren is en altijd in het keurslijf zit gepropt van de taal, hetgeen het tot een makkelijk doelwit maakt voor betweters.

Eigenlijk mogen wij ons dus gelukkig prijzen dat internet ons het fenomeen webloggen heeft gebracht. Hopelijk verlost dit ons op termijn van de publicatiedwang in traditionele media die blijkbaar nog steeds vereist is om mee te tellen. Webloggen heeft het schrijven dichter bij 'het volk' gebracht. Zaken die anders nooit zouden zijn gepubliceerd, zijn nu toch bereikbaar voor anderen. Dan moeten we misschien ook maar geen onderlinge discussies aangaan over de 'kwaliteit' van weblogs, die door sommigen belabberd wordt gevonden. Laat iedereen maar zelf uitmaken of hij/zij prietpraat wil opschrijven of literatuur. Voor beide is blijkbaar een leesmarkt.
Ik heb echter wel de indruk dat de meeste lezers ook zélf een weblog hebben. Die cirkel van 'lees jij mij, dan lees ik jou' zouden we nog even moeten zien te doorbreken. Webloggen is blijkbaar een éénhuizige plant, een zichzelf bestuivend organisme. Het is misschien wel aardig wanneer u in het reactieding alhier laat weten of u een lezer bent zónder eigen weblog. Wie weet hoe uniek u dan bent...

Geef een reactie: