geen zin in foto's?

Zondag 13 Januari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie

Mijn moeder fotografeert altijd alles. Bloemen, beesten, beestjes en ook de verse bos bloemen, de overvloedige kerstmaaltijd en de smeuïge verjaardagstaart. Zij heeft een zeker mededogen met de vergankelijkheid der dingen kennelijk.
Dat heb ik zelf ook in behoorlijke mate. Ik voel dat vooral bij mensen. Het diepe besef van het ene moment zijn en er het andere moment niet meer zijn. Ik kan gefascineerd kijken naar de hand van een hoogbejaarde op de stoelleuning. Het gevoel is nog sterker wanneer de persoon in kwestie niet lang meer te leven heeft. Nu ben je er nog, nu zie ik nog leven. Straks likken daar de beestjes of de vlammen aan.
Of verder weg, op televisie, op film, op foto, op de radio.
In Timisoara 1989. De Roemeense dictator Nicolae Ceaucesku met vrouw Elena voor het vuurpeleton: nu sta je, direct lig je.
Op 4 oktober 1992 boven Amsterdam Zuid-Oost. De Israëlische piloot die onverbiddellijk naar de Kruitberg stort: de ene seconde een laatste koelbloedig 'Going down', het volgend verschikkelijk moment verdampt uit de tijdlijn. Ruimteveer Challenger in 1986 trots op weg naar de kosmos, maar voordat de ouders van Christa McAuliffe hun ogen willen geloven reeds in de hemel geland.
Afghanistan 2001. De vrouw in de burka die wordt geëxecuteerd.
De moslim in Bosnië met het pistool van zijn beul in de nek. De vader uit Sebrniza, naast zijn jonge zoon langs de kant van de weg gezet. Hun laatste waarneming is de Serviër achter de grijnzende loop van zijn Kalasjnikov.
De laatste seconde, op de drempel tussen 'to be and not to be'. De levensloop flitst voorbij.
Het zou goed zijn voor de wereldvrede wanneer de beulen op zo'n moment die 'film' eens zouden kunnen meekijken. Ze zouden de diepste zin van de religie of overtuiging die ze zeggen te belijden doorgronden. Bin Laden, Mladic, Milosevic, Sharon, Arafat, de oude Hezbollah- en Hamas-fanatici die de jeugd hersenspoelen tot wandelende bommen, Pinochet, Videla, Bush die de doodstraf nog zo nuttig vindt, de krijgsmacho's in Afghanistan, de Taliban, de katholieke Ieren, de Protestantse Ieren, de Pekineese Partijbonzen. Gek, ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat ik er een paar vergeet...
Zo'n 'film' laat zien welke enorme 'investeringen' er jaren achtereen in een enkele mens zijn gedaan. Hoeveel moeite het heeft gekost om dat mensenleven ter wereld te brengen, op te voeden, op te leiden, te socialiseren. Denkt de beul nog aan de baby?
Zo ja, dan zou hij geen beul meer zijn. Van de ene seconde op de andere. Hij zou zijn verdere leven verjaardagstaarten fotograferen.
De meeste mensen doen dat gelukkig uit zichzelf omdat ze wel goed zijn opgevoed. Zoals mijn moeder. Zoals de meeste moeders.
We spreken daarom af dat Zorregieta op 2 februari naar het Plaza de Mayo gaat. Hopelijk beseft hij daar ineens dat hij veel belangrijker dingen heeft gemist dan het huwelijk van zijn dochter.

was je nou maar foto's gaan kijken, hè?