virtueel nageslacht
Donderdag 25 Oktober 2001 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Op internet kun je van alles beweren. Daar wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt. Nu ik een beetje thuis ben in het verschijnsel weblog ga ik de virtuele werkelijkheid oprekken: ik ga de kinderen ook mee laten doen. Of ik ze nu heb of niet. Dat laat ik in het midden.
Een goed idee van mezelf, dacht ik vannacht. Dit wordt een mooi experiment.
Als ik wel kinderen heb, kan ik ze hiermee creatief stimuleren. Hen betrekken in de bezigheden van hun vader. Of ze daarentegen juist van deelname aan dit project uitsluiten en ze naar eigen goeddunken virtueel verbeteren. Want kinderen zijn nooit wat je ervan had verwacht.
Wanneer ik geen kinderen heb is het een goede gelegenheid voor een proefrit. Een soort 'child-simulator'. Eens zien of zo'n koter eigenlijk wel bevalt. Want wat ik om me heen zie aan kindergedrag stemt mij niet vrolijk. Iedere ouder verdraagt het in de hoop op een liefdevol verzorgde oude dag.
Hoe het ook zij, virtuele kinderen hebben vele voordelen, of ze nu een afspiegeling zijn van de werkelijkheid of slechts fantasie. Het scala aan pedagogische middelen is gewoon veel uitgebreider. Dit biedt de opvoeder in elk geval een uitlaatklep. Waar hij of zij in de dagelijkse werkelijkheid steeds verder juridisch wordt ingeperkt, biedt het internet soelaas. Daar kijkt men niet op een oorvijg meer of minder. Uiteindelijk zal dit het welzijn van de 'echte' kinderen ten goede komen: vader kruipt gewoon achter het toetsenbord als zijn handen gaan jeuken.
Kortom: aan de slag! Ik maak in dit weblog een speciale pagina voor mijn (virtuele) kinderen. De naam ligt voor de hand: Virtual Kids.
Houd mijn weblog dus in de gaten, want binnenkort kunt u hier getuige zijn van de eeuwig durende strijd tussen ouder en kind.
Als Cats dit nog eens had mogen meemaken!
| Tweet |
