De levenden op het kerkhof

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Af en toe ga ik even kijken bij het graf van mijn ouders. Dit om mijzelf ervan te vergewissen dat ze nog niet illegaal zijn opgegraven door de konijnen. Want als ergens geldt 'de een zijn dood is de ander zijn brood' is het wel onder de konijnen. Geef dus nooit teveel geld uit aan bloemstukken, want de dierbare ligt nog niet koud onder de grond, of de konijnen hebben het graf volledig ontdaan van alles dat maar enigszins eetbaar is.

Sinds mijn ouders daar liggen, viel mij nog iets anders op: er is daar volop dagrecreatie. Er komen dagelijks mensen die maar heel moeilijk afscheid kunnen nemen van hun overleden dierbare. Zij bezoeken niet alleen het graf, maar vertoeven daar ook geruime tijd. Sommigen nemen tuinstoeltjes mee, een klaptafeltje, een thermoskan en wat te smikkelen. Zij gaan dan naast het graf zitten.

Preken in de Balie of in Boom Chicago?

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Ik moest de afgelopen week weer ernstig zuchten. Op uitnodiging van de islamitische studentenvereniging zou haat-imam sjeik Haitham al-Haddad spreken op een VU-symposium. Inderdaad, dat gaat lekker daar bij de VU. Maar toen dit feest niet doorging wegens ophef en commotie, mocht hij in de Balie komen preken.
Bij de Balie noemden ze dat 'debatteren', maar dat begrip komt natuurlijk helemaal niet voor in het vocabulaire van iemand die vastgelast zit aan zijn geloof. Kortom, veel politie op de been ter bewaking van rust, orde en eventueel toegesnelde Belgische baardmannen.

Roekeloos rijgedrag en het rechtsgevoel

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Juridisch zal er geen speld tussen te krijgen zijn geweest, anders was de officier wel in hoger beroep gegaan. Toch zat het mij vorig jaar september al helemaal niet lekker dat degene die cabaretière Floor van der Wal doodreed maar een jaar hoefde te zitten (met aftrek van voorarrest). Ik zal de enige niet zijn geweest.
En nu komt hij ook nog eens zes weken eerder vrij omdat hij in een of ander reïntegratietrajectje gaat meelopen.
Op zichzelf heb ik daar nog niet eens zo'n moeite mee, maar met het vonnis van destijds dus wél.

Gestuntel in de trouwzaal

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Mijn buurman was trouwambtenaar. Vorig jaar overleed hij plotseling. Dat was een verlies voor het ambt, want zijn vakmanschap lijkt letterlijk uit te sterven. Naar mijn indruk is het namelijk in deze stad maar droevig gesteld met de kwaliteit van de huwelijksvoltrekkingen. Niet dat ik nu aan de lopende band bruiloften en bijbehorende partijen afloop, maar wat ik bij gelegenheid voorbij zie komen aan ceremonieel gestuntel is geen reclame voor de gemeente. Daarbij vergeleken was dat gedoe met die weigerambtenaren een verwaarloosbaar probleem. Mijn buurman kon tenminste nog met zware stem gloedvolle betogen houden, van waaruit gietijzeren verbintenissen voor het leven werden gesmeed. Bij hem liet je het wel uit je hoofd om na een paar jaar alweer uit elkaar te gaan.
Maar wat zijn opvolgers er af en toe van bakken is enigszins beneden NAP.

Red de mol in het Beatrixpark!

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Van GroenLinks in Stadsdeel Zuid vernemen wij dat er in het Beatrixpark gebruik wordt gemaakt van mollenklemmen om de daar aanwezige mollen te bestrijden. De partij komt hiertegen in het geweer. Terecht natuurlijk, want de mol (Talpa europaea) is een uiterst onschuldig en nuttig diertje. Dat hoeft helemaal niet bestreden te worden.
Sommigen ergeren zich aan de molshopen in de gazons. Dat is weinig ruimdenkend. Dan zou je ook bezwaar kunnen maken tegen vogelnesten in de bomen. Ikzelf vind molshopen een verrijking van het landschap, zelfs in mijn eigen tuin. Nederland is immers al plat genoeg.

Invasion of the bikes

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Dat het aantal fietsen in Amsterdam flink is toegenomen is mij niet ontgaan. Dat het inmiddels een flink probleem is ook niet.
Waar ik wél enigszins verbijsterd over ben, is dat het zo snel is gegaan. Het is mogelijk dat ik het mij verkeerd herinner, maar ik heb toch het idee dat we het laatste decennium zijn overspoeld door een vloedgolf van fietsen (om het woord tsunami maar eens te vermijden).
Zelfs in de meest afgelegen straten zijn de fietsenrekken niet aan te slepen, de hele straat staat van voor tot achter vol.

Neem een willekeurige, toch tamelijk rustige straat, de Curaçaostraat in Amsterdam West:

[Klik voor hele foto]

Cruyffiaanse schoonheid in het Vlaamsch Broodhuys

Ik zat in een Vlaamsch Broodhuys. Sinds enige tijd hebben wij in de stad namelijk ineens een keten van Vlaamsche Broodhuyzen. Het zijn er inmiddels een stuk of vier en daarbij blijft het waarschijnlijk niet. De archaïsche spelling moet ambachtelijkheid suggereren.
Het is de zoveelste formule om de doodgewone bakkerswinkel opnieuw uit te vinden. Je kunt tegenwoordig bijna geen bakker meer binnenlopen of je vindt er wel een hoek waar je ter plekke al die ludieke versche en ovenwarme broodsoorten kunt verorberen. Uiteraard ryckelyck belegd met allerhande buitenlandsche kazen en worsten.